Hoofstuk 3
Ryosaku was 'n seun wat baie na die toilet gegaan het.
Ek weet nie of dit is as gevolg van sy grondwet of omdat hy nie 'n probleem met sy niere het nie omdat hy nie 'n dokter gesien het nie, maar hy was 'n kind wat baie urineer het.
Selfs in die klas gaan hy altyd ten minste een keer badkamer toe. Aanvanklik was die klasmeester verward en geïrriteerd, maar het Ryosaku uiteindelik verstaan en vir sy klasmaats gesê: "Dit is die liggaam. Almal moet dit verstaan".
Die klasonderwyser het dus Ryosaku se sitplek na die agterste deel van die klaskamer verskuif, na 'n spesiale sitplek reg langs die skuifdeur by die ingang.
As hy dus die drang gehad het om te urineer, kon hy stilletjies na die toilet toe gaan, terwyl die onderbreking van die klas tot die minimum beperk is.
Selfs al is daar 'n sitplekverandering gemaak, is net sy sitplek in daardie posisie vasgemaak.
Daar was 'n hele paar mense wat nie gemaklik gevoel het met die klasonderwyser se antwoord nie.
In die klas het Ryosaku' n effens ander manier van praat en optree getoon, soos om dinge soos "Ek weet dit al!" te sê. Aan die ander kant moes dit 'n afkeer gewees het van die onderwyser wat begrip getoon het, al is die klas dikwels onderbreek deur die begeerte om te urineer.
Maar daar was geen "boelies" of "teistering" teen hom nie.
Hy het iets soos 'n aura wat hom nie toelaat om dit te doen nie, en dit kan wees omdat hy die druk van "Moenie bekommerd wees oor my nie" gevoel het, met ander woorde, "Golgo 13".
Teen die tyd dat Ryosaku in sy vierde jaar by die skoolgemeente begin, sal sy woorde en dade duideliker word.
Sonder enige spesifieke rede neem hy' n lui, suggestiewe houding aan.
Hy was ten volle bewus daarvan dat hy nie deur almal ernstig opgeneem sou word nie, maar sy ware gevoelens wat diep in sy hart weggesteek is, "Ek wil regtig hê iemand moet vir my sorg", het dalk in 'n verdraaide vorm na vore gekom.
Ryosaku het dus al hoe meer van die mense rondom hom afgesonder geraak.
Niemand het meer om hom gehou nie, nie seuns of meisies nie.
