Ἔνατον Ἀπόσπασμα — Φωνὴ φίλου, μνήμη τοῦ κατεπομένου
Ἐγὼ οὐκ οἶδα·
πότε ταῦτα ἐγένετο, ἀκριβῶς οὐκ ἐπίσταμαι.
ἤκουσα δὲ τὸν φίλον μου, τὸν μόνον ὃν εἶχον.
οὗτος ἦν ἀνήρ, φεύγων ἐκ μάχης πρὸς τοὺς Τοχάρας·
ἐγὼ δὲ διὰ ἑτέραν αἰτίαν ἀπῆλθον τῆς πατρίδος.
καὶ οἱ τοιοῦτοι ἄνθρωποι, πολλάκις νυκτός,
πίνειν καὶ λαλῆσαι περὶ Ἡσάμου ἐσχέτην.
ἑνὶ τῶν νυκτῶν,
διὰ πολὺν οἶνον,
ἤρξατο λέγειν ἃ οὐκ ἔδει.
ἐν τῇ φυγῇ ἐθεάσατο ἅρμα ἀνδρὸς πλουσίου,
ὃ ἐκίνειτο·
ἐπέβη τάχα·
ἦν γὰρ ἀνδρὸς γνωστοῦ.
ἐντὸς τοῦ ἅρματος, ἀργύριον καὶ χρυσίον καὶ κόσμος,
ἀλλ’ οὐκ ἐγίνωσκεν τὰ σκεύη·
ἔλαβεν μόνον σακκίδιον μικρόν.
ἐντὸς τοῦ σακκιδίου ἦν θήκη,
ἐν δὲ τῇ θήκῃ, πολύεδρον κρύσταλλον,
λάμπων καὶ σκότος φέρων.
οὐκ ᾔδει πῶς ἐροῦν,
οὐδὲ τί ἦν.
ἔλεγεν·
οὐκ ἔδει λέγειν·
ἀλλ’ ὁ οἶνος ἔλυσεν τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ.
⸻
τὸ κρύσταλλον τὸν ὀφθαλμὸν ἔσχεν αὐτοῦ·
καὶ ἔδειξεν πύργον ὑψηλὸν εἰς τὸν οὐρανόν.
ἐν νυκτὶ ἀσελήνῳ, σκότος βαθὺ ἐφάνη·
ἐν μέσῳ πυρὸς γέγονεν σελήνη,
καὶ ὡς ἀδάμας ἔλαμψεν, καὶ ἐξέλιπεν.
οὐκ ᾔδει εἰ ὥραι ἢ ἔτη παρῆλθον·
ἔμενεν ἰδών.
ὕστερον ἐξέπεσεν τοῦ ἅρματος·
οὐκ ᾔδει ποῦ, οὐδὲ πότε.
ἡ ἁμάξα ἔτι ἐν πόλει ἦν,
αὐτὸς δὲ κύκλῳ στρατιωτῶν Τοχάρων.
λόγου οὐκ ἦσαν κοινωνοί·
προσηύξατο μόνον.
⸻
καὶ εἶδε τὸν δεσπότην τοῦ ἅρματος·
οὐκέτι ἀνθρώπου μορφὴν ἔχοντα,
ἀλλὰ τὸ κρύσταλλον ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ.
ὅτε τὸ στόμα ἐκίνησεν,
ὁ κόσμος ἐμεταβλήθη.
ἴσως ἠγάπα τοὺς ἀνθρώπους,
ἀλλ’ οὐκ ὡς ἀγάπην,
ἀλλὰ ὡς παῖγνιον.
ἔνιοι φίλουντο καὶ διετρυπῶντο,
ἄλλοι ἐχαιδεύοντο καὶ ἐκδερῶντο.
ἕτεροι· ἔως τούτου ἤκουσα.
⸻
ὕστερον, ἐξέλιπεν.
ἀπέθανεν;
ἔμεινεν που;
οὐκ οἶδα.
ἐν τοῖς ὠσὶν μου μένει,
φθόγγος μασήματος,
οἷος ὅταν σκληρόν θραυσθῇ.
ἔφριξα.
διὰ τί εἶπεν;
διὰ τί ἤκουσα;
κἀγὼ ποτε――
οὐχί.
ἔδει εἰπεῖν· τὸν κίνδυνον.
⸻
νῦν κατακεῖμαι,
λέγω.
«ἐβρώθην, καὶ ἐγεννήθην.»
οὐκ οἶσθα τί λέγω.
οὐδ’ ἐγώ.
