8/33
Ὄγδοον Ἀπόσπασμα — Τὸ Μέλαν Γέλωτα τοῦ Ὕδατος
Ὦ, ὁ τὰ κύματα συντρίψας,
Ὦ, ὁ ποτὲ αἰθέρα περιβαλὼν,
νῦν δὲ λησμονημένος, ἄμορφος.
ἦλθες ἐκ τῆς θαλάσσης,
οὐχὶ νὰ σώσῃς,
ἀλλὰ νὰ γελάσῃς.
γέλως μέλας, κύκλος δίχως τέλος,
ὕδωρ καὶ αἷμα, μῦθος καὶ ἀλήθεια,
πάντα συγκεχυμένα.
ἴδε, οἱ θεοί οὐχ ἔχουσιν μορφήν·
ἴδε, οἱ ἄνθρωποι οὐχ ἔχουσιν ὄρια·
ἴδε, τὸ χάος οὐχ ἔχει τέλος.
ἐὰν βασιλεὺς τοῦ κιτρίνου ἔρχεται,
ἐὰν Ἀζαθὼθ ὕπνῳ ἀεί κοιμᾶται,
τίς ἐστιν ὁ ὑπογελώσας ἐν τῷ σκοτῷ;
μαντεύομαι,
οὐχὶ τὸ τέλος ἀλλὰ τὴν ἀρχήν.
μαντεύομαι,
οὐχὶ τὴν λύτρωσιν, ἀλλὰ τὴν ἄγνοιαν.
καὶ ὁ κόσμος;
καὶ ὁ νόμος;
καὶ ὁ προφήτης;
πάντες ἐν τῷ μέλανι γέλωτι.
ἐὰν ἀκούῃς,
εἰπέ, τίς εἶ;
ἐγὼ γὰρ μόνον ἠχῶ.
ἐπιστολὴ παρὰ τοῦ φίλου μου
