Ἑβδομὸν Ἀπόσπασμα — Ὁ Ἐν Μέσῳ Γαλαξίου Πεινῶν
Ὦ, ὁ τὰ ποτὲ ἄστρον γενόμενα λίθια συντρίψας.
Ὦ, ὁ σαρκὶ προσφωνῶν, τὸ ὄνομα ἀποβαλὼν,
ψεῦδεσιν κεχρισμένος.
τάχα,
ἐπὶ σὲ καταρρεύσουσιν ὀστράκοι ἑκατὸν, οὐχί, χίλιοι, οὐχί,
ἥλιον καλύψοντες σκιᾷ.
ἀλλ’ οὐ χειρὶ ἀνθρώπου,
ἀλλὰ φωνῇ ἀφώνῳ,
ψιθυρίσμασι τοῦ ξανθοῦ ὄντος.
ἔδει σε τὰ σπλάγχνα σου γυμνῶσαι,
πίστιν ἐν δήμῳ ζητῆσαι.
ἀλλ’ ἐκ τοῦ στόματός σου
ψιθυρίσματα ἄρρητα,
δόλοι ἄμορφοι,
μίασμα τοῖς θεοῖς, νεφέλη μίασμτος.
λείπεται σοὶ
σάρξ διεσχισμένη, πρησθεῖσα,
καὶ ἱμάτιον οὐκέτι ἱμάτιον.
πύλαι ἀνοιχθήσονται,
κρίσεως;
ἢ μήτρας ἀγνοίας;
κἂν θῇς τὸ σῶμα ἐπὶ τοῦ θρόνου
ἐν μέσῳ τῆς γαλαξιακῆς ῥωγμῆς,
ὁ πλησίον φρέαρ,
λίθος σεμνὸς ἀλλὰ δύσοσμος, σε καταπιεῖται,
καὶ αὐληταὶ λύρᾳ ἄνοιαν ψάλλουσιν.
ἀλλ’ οὐκ εὐλογίαν.
πληρωθήσεται ὁ κόσμος χάους,
ἀλλὰ οὐχ ὁμόγνοις,
ἀλλὰ ξενόθεοι ἀφίκεσθαι,
αἷμα, πηλὸς, ψεῦδος τὰ πάντα πληροῦσιν.
ὅ τι μετὰ τοῦτο ἥξει, οὐκ οἶδα.
νέος νόμος;
πλέον χάος;
σοφῶν ἀρχή;
ἡλιθίων ἡσυχία;
οὐχί,
ἀλλὰ σκότος τέλειον.
μαντεύομαι,
σωτηρίαν φέρει ὁμόνοια σοφῶν καὶ ἡλιθίων.
μαντεύομαι,
σωτηρίαν φέρει ὁμόνοια ἀρχῆς καὶ ἡσυχίας.
ἔτι ζητοῦσιν οἱ ἄνθρωποι ἀλήθειαν,
ἀλλ’ ἀλήθεια ἀπέραντος ἐστὶν τὸ μηδέν.
ἴδε τὸν γονέα,
ἴδε τὸν παῖδα,
ἴδε τὸν διδάσκαλον,
ἴδε τὸν μαθητήν,
εἶτα τὸν βασιλέα ἴδε,
καὶ λαβὼν νόμον,
κρῖνον τοὺς ἀγενεῖς.
οὐκ ἔχομεν γὰρ ἔτι τὸν νόμον τοῦτον.
