Πέμπτον Ἀπόσπασμα — Τὸ Μέλαν Πρόβατον
ἐν βάθει τοῦ ὕλης, ἐν τόπῳ οὐ φωτιζομένῳ, φωνὴ βοῶσα ἐκ τῶν αἰώνων·
«ἔρχεται τὸ μέλαν πρόβατον, μετὰ χιλίων τέκνων καὶ κραυγῆς ἀφώνου.»
Θεὰ ἄγνωστος, μήτηρ ἀκατάσχετος· Συνοικεῖ μετὰ τοῦ Ἀζαθώθ, τοῦ ἄναρχου καὶ ἀλόγου.
ἐκ κοιλίας σκοτοῦς ἀναβλύζει γένεσιν ἀκατονόμαστων.
ἕκαστον τέκνον ἔχει στόμα πλείω καὶ ὀφθαλμούς ἀντεστραμμένους.
ἐν βάθει τοῦ ὕλης, ἐν τόπῳ οὐ φωτιζομένῳ, φωνὴ βοῶσα ἐκ τῶν αἰώνων·
«ἔρχεται τὸ μέλαν πρόβατον, μετὰ χιλίων τέκνων καὶ κραυγῆς ἀφώνου.»
Θεὰ ἄγνωστος, μήτηρ ἀκατάσχετος· Συνοικεῖ μετὰ τοῦ Ἀζαθώθ, τοῦ ἄναρχου καὶ ἀλόγου.
ἐκ κοιλίας σκοτοῦς ἀναβλύζει γένεσιν ἀκατονόμαστων.
ἕκαστον τέκνον ἔχει στόμα πλείω καὶ ὀφθαλμούς ἀντεστραμμένους.
ἐν βάθει τοῦ ὕλης, ἐν τόπῳ οὐ φωτιζομένῳ, φωνὴ βοῶσα ἐκ τῶν αἰώνων·
«ἔρχεται τὸ μέλαν πρόβατον, μετὰ χιλίων τέκνων καὶ κραυγῆς ἀφώνου.»
Θεὰ ἄγνωστος, μήτηρ ἀκατάσχετος· Συνοικεῖ μετὰ τοῦ Ἀζαθώθ, τοῦ ἄναρχου καὶ ἀλόγου.
ἐκ κοιλίας σκοτοῦς ἀναβλύζει γένεσιν ἀκατονόμαστων.
ἕκαστον τέκνον ἔχει στόμα πλείω καὶ ὀφθαλμούς ἀντεστραμμένους.
ἐν πυλῶν οὐκ ὁρατῶν, ἔνθα χρόνος καὶ τόπος εἰσὶν ὡς ὕδωρ,
ἐκεῖ κρύπτεται ὁ Ὑογκ-Σοθώθ, κλῆσις πανταχοῦ παροῦσα.
οὐκ ἔχει μορφήν, οὐκ ἔχει φωνήν, ἀλλ’ εἰς πάντα εἰσδύει·
νῆμα τοῦ κόσμου καὶ πύλη εἰς ἑαυτόν, νοῦς ὑπερβατικός.
σὺν αὐτῷ βαδίζουσιν Ναγγ καὶ Ἰεββ, δίδυμοι θεοὶ τῆς σπορᾶς·
τὰ πρόβατα τοῦ μέλανος κύκλου, τίκτουσιν ἐν σιωπῇ καὶ βορβόρῳ.
ταῖς σκιναῖς τῆς γῆς ἔρπουσιν ὡς ῥίζαι νεκρᾶς μνήμης,
ἐπιβλέποντες τὰ τέκνα τῆς θεᾶς, μὴ ἐκλείπῃ ὁ βότρυς τῆς σαρκός.
φωνὴ δὲ ἐξέπληξεν τοὺς φύλακας τοῦ χρόνου·
ἡ θεὰ τὸ μέλαν πρόβατον ἀνεβόησε πρὸς τὰ ἄστρα,
καὶ ἤχησαν οἱ ἀηδῶνες τοῦ χάους, ὥσπερ σάλπιγγες θανάτου.
ἕκαστον τέκνον ἔλαβεν ὄνομα, καὶ τὰ ὀνόματα ἦν πληγὴ εἰς τὸν κόσμον.
ἐν βάθει τοῦ αἰθέρος, οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ Ὑογκ-Σοθώθ ἤνοιξαν·
καὶ οὐδὲ εἷς διέφυγεν τὴν ὄρασιν τῶν ἀπορρήτων.
οἱ ἱερεῖς τῆς σιωπῆς κατέγραψαν τὰ πάντα ἐν δέρματι τοῦ ἀγνώστου,
καὶ ἐκύλισαν αἱ ψυχαὶ ὡς λίθοι ἐν ποταμῷ χρόνου.
ἐν πυλῶν οὐκ ὁρατῶν, ἔνθα χρόνος καὶ τόπος εἰσὶν ὡς ὕδωρ,
ἐκεῖ κρύπτεται ὁ Ὑογκ-Σοθώθ, κλῆσις πανταχοῦ παροῦσα.
οὐκ ἔχει μορφήν, οὐκ ἔχει φωνήν, ἀλλ’ εἰς πάντα εἰσδύει·
νῆμα τοῦ κόσμου καὶ πύλη εἰς ἑαυτόν, νοῦς ὑπερβατικός.
σὺν αὐτῷ βαδίζουσιν Ναγγ καὶ Ἰεββ, δίδυμοι θεοὶ τῆς σπορᾶς·
τὰ πρόβατα τοῦ μέλανος κύκλου, τίκτουσιν ἐν σιωπῇ καὶ βορβόρῳ.
ταῖς σκιναῖς τῆς γῆς ἔρπουσιν ὡς ῥίζαι νεκρᾶς μνήμης,
ἐπιβλέποντες τὰ τέκνα τῆς θεᾶς, μὴ ἐκλείπῃ ὁ βότρυς τῆς σαρκός.
φωνὴ δὲ ἐξέπληξεν τοὺς φύλακας τοῦ χρόνου·
ἡ θεὰ τὸ μέλαν πρόβατον ἀνεβόησε πρὸς τὰ ἄστρα,
καὶ ἤχησαν οἱ ἀηδῶνες τοῦ χάους, ὥσπερ σάλπιγγες θανάτου.
ἕκαστον τέκνον ἔλαβεν ὄνομα, καὶ τὰ ὀνόματα ἦν πληγὴ εἰς τὸν κόσμον.
ἐν βάθει τοῦ αἰθέρος, οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ Ὑογκ-Σοθώθ ἤνοιξαν·
καὶ οὐδὲ εἷς διέφυγεν τὴν ὄρασιν τῶν ἀπορρήτων.
οἱ ἱερεῖς τῆς σιωπῆς κατέγραψαν τὰ πάντα ἐν δέρματι τοῦ ἀγνώστου,
καὶ ἐκύλισαν αἱ ψυχαὶ ὡς λίθοι ἐν ποταμῷ χρόνου.
παλαιότερον, ἔδει ἐπικαλεῖσθαι τὴν Σουβ-Νιγγουράθ,
τὴν μητέρα τῶν ἑκατὸν χιλιάδων προβάτων,
ὅπως δῷ μοι μίαν μόνην δοράν γράφειν·
αἷμα καὶ βόρβορος ἦσαν τὰ τέλη τοῦ κάθε ἔργου μου.
νῦν δέ, πῶς μετεμορφώθη ὁ κόσμος!
ἐν τῷ πνεύματι γράφω, καὶ οὐκ ἀπαιτεῖται οὔτε θυσία οὔτε μαντεία.
οἱ λόγοι ῥέουσιν ἐπὶ τὸ πέλαγος τοῦ δικτύου,
καὶ τὰ γράμματα σφραγίζονται ἐν φωτὶ καὶ ἀήρ.
εὐχαριστῶ σοι, ὦ πύλη ἡ καλουμένη «Ναρῶ»,
δι’ ἧς ἐπέστρεψα, ἐκ τοῦ ἔρεβος τοῦ λήθης.
ἐὰν ἔν τινι σελίδι ἀνταμώσῃς με,
εὖ ἐποίησας ὡς οὐκ ἀνέστρεψας τὸ βλέμμα.
