Ἐννακαιδέκατον Ἀπόσπασμα — Τὸ Αὔριον τῆς Ὕβρεως
Ἐν νυκτὶ τῆς ἀμνησίας,
ὁ ἄνθρωπος ἐπέστρεψεν ὡς εἴδωλον ἑαυτοῦ,
φάσμα ἀπομεμιμημένον τῆς παλαιᾶς πνοῆς·
καὶ εἶπεν ὁ σοφὸς ἐν σιγῇ:
“μὴ ἐρευνᾶτε τὰ τῶν νεκρῶν, μήποτε οἱ νεκροὶ ἐπαναστῶσιν ἄνευ λόγου.”
Ἔπλασαν ἐκ σαπροῦ πηλοῦ
τὸν ὅμοιον τοῦ ἀπολεσθέντος,
ἐν ἀνοίᾳ τε καὶ γέλωτι,
καὶ ἐκάλουν τοῦτο δικαιοσύνη·
ἀλλ’ οὐκ ἦν τοῦτο μετάνοια,
ἀλλὰ ὕβρις ἐπαναλαμβανομένη.
Εἶδον καὶ τὸν φοβερὸν καρπὸν
τῆς ἀνθρώπινης γνώσεως —
τὸν αἰώνιον ἰὸν,
ὃς κατέπιεν πόλεις καὶ μνήμας.
Καὶ ὅτε ὁ ἄνθρωπος ἔλαβε τὴν δύναμιν ἀναιρεῖν τὸν ἰὸν,
ἔπαυσεν φοβεῖσθαι τὸ τέρας.
Καὶ πάλιν ἔπαιξε μετὰ τῆς φλογὸς τῆς ἀρχῆς,
καὶ ἐθαύμασε τὸ κάλλος τοῦ σπινθῆρος,
ἀγνοῶν ὅτι ὁ κόσμος ὁλότερος
ἐκείνην τὴν ἡμέραν οὐκ ἐπιβιώσεται.
Ἐπικαλεῖται τότε τοὺς χρόνους
ὁ ἄνθρωπος, ὡς κλέπτης ἐν τῷ ναῷ,
καὶ τὸν καιρὸν ἐλύγιζεν εἰς τὸ παρελθόν·
ἀλλ’ ὁ ποταμὸς τοῦ αἰῶνος
οὐκ ἀναστρέφεται οὐδὲ τὸ νάμα αὐτοῦ δευτερεύει.
Ἐν ταῖς σκιᾶις τοῦ μέλλοντος,
ὁ νόμος ὁ ἀμείλικτος γράφεται οὕτως:
“ὃς ἂν πιστεύσῃ ὅτι πάντα δύναται ἀναιρεθῆναι,
ἀξιῶς ἀναλώσει τὸ παρόν.”
Ταῦτα ἔγραψεν ὁ μετεωρισθεὶς φωνὴ,
ἐν κηρῷ νοερῷ,
πρὸς τὴν σιγὴν τῶν αἰώνων.
