Ἑκκαιδέκατον Ἀπόσπασμα — Σβενδόνη Πυρός
Ἐν τῷ ναῷ τῶν φλογῶν καὶ τοῦ χαλκοῦ,
ἔνθα ποτὲ δάκτυλοι βασίλευον,
χαλκὸς ἐπέπιπτεν ὡς ὑετὸς,
φωνὴ γέλωτος καὶ βλασφημίας ἐπληροῦ τὸν αἰθέρα,
ὀφθαλμοὶ συνήγοντο ἐπὶ τῇ μάχῃ,
ψυχαὶ ἔτρεμον πρὸ τοῦ ἀγῶνος.
ἦλθον οἱ ἐρασταὶ τῆς τύχης,
οἱ ἱερεῖς τῆς στιγμῆς,
ἔπαιξαν ὡς θεοί ἐπὶ τοῦ μαρμάρου,
ἐμάχοντο ὡς λύκοι,
ἐγέλασαν ὡς τὰ παιδία τῶν θεῶν.
ἀλλὰ νῦν――
ὁ ναὸς κενὸς,
οἱ λίθοι ψυχροί,
οἱ βωμοὶ σιγῶσιν.
καὶ ἀντὶ φωνῶν,
ἔρχεται ὁ ψιθυριστὴς τῶν ἀοράτων δεσμῶν,
ὁ ἄηχος ποταμὸς,
ὅπου ἀνώνυμα σημεῖα πλέουσιν ἐπὶ σκιῶν,
χωρὶς βλέμμα, χωρὶς ἀνάστροφήν, χωρὶς ψυχήν.
ἔστιν νικᾶν,
ἀλλὰ οὐχὶ τὸν ἄνθρωπον,
ἀλλὰ τὸν σχηματισμὸν.
ἔστιν παίζειν,
ἀλλὰ οὐχὶ ἐν τόπῳ,
ἀλλὰ ἐν κενοῖς ῥοῇς.
ἔστιν μνήμη,
ἀλλὰ οὐχὶ ἀνάμνησις,
ἀλλὰ ἀντίλαλος κενού.
ἐρωτῶ·
τίς μνημονεύσει τὸν βωμὸν;
τίς μνημονεύσει τὴν πνοὴν τῶν δακτύλων;
τίς κλαύσεται ἐπὶ τῇ θυσίᾳ τῶν ἀγγείων;
καὶ φωνὴ ἐκ τοῦ ἄλλου κύκλου γελᾷ,
οὐχ ὡς θεός,
ἀλλὰ ὡς ῥοὴ χωρὶς τέλος.
