Δεκατέταρτον Ἀπόσπασμα — Ἐν τῇ Χώρᾳ τῶν Ὀνείρων
Ἤμην καταποθεὶς, καὶ ἐγεννήθην.
οὐκ οἶδα τί λέγω, οὐδὲ αὐτὸς συνίημι.
Γῆ ὀνείρων — ταῦτα πρῶτον ἐνόησα.
Χώρα θεῶν, θεῶν, θεῶν·
ὦ θεοί, πόσοι εἰσί;
Πύργοι, πύργοι, πύργοι,
ὦ πύργοι οἳ τὸν οὐρανὸν καλύπτουσιν.
Θεοί ἐν χιτῶσι λείοις, σχεδὸν ὁμοιόμορφοι.
ἆρα ἱερεῖς;
ἀλλὰ πῶς θεὸς ἱερεὺς ἔσται;
ἢ σημεῖον τάξεως;
ἢ δοῦλοι θεοὶ, στενοχωρούμενοι ὑπὸ τοῦ σχήματος;
Καὶ ὑπὸ ποδῶν, πέτρα μέγιστη,
ὀξεῖαι ἄκραι σπαράσσουσαι τὰς σάρκας,
καὶ θερμότης ἀναβαίνουσα σφοδρῶς.
Καὶ βόες λαμπροὶ καὶ ὀλισθηροὶ
ὡς ῥοὴ τάξεως ἔδραμον.
Πολλάκις ἐκαλοῦμην μαινόμενος.
ἆρα νῦν ἀληθῶς ἐμανίαν;
Ἔτρεμον, κατέπεσον, τὴν κεφαλὴν συνέσφιγγον,
καὶ τότε —
φωνὴ ἀλλόκοτος, ἄγνωστος,
ὥσπερ ἐκ βάθους.
Ἀνέβλεψα.
καὶ ἔστη γυνὴ θεόμορφος,
ἢ δαίμων μάλλον,
ἡ δὲ ὄψις αὐτῆς τὰ γόνυ παραλύει.
Χρῶμα ὑβριστικὸν,
πολυσχιδὴς τρίχες λευκαὶ καὶ ἐρυθραὶ,
ὀφθαλμοὶ μέγιστοι, φλέγοντες,
πρόσωπον ὡς Ἑλληνικὸν,
ἐσθὴς δὲ — οὐχὶ ἐσθής,
ἀλλὰ κόσμος καθαυτός.
Αὕτη, ἡ θυγάτηρ τῆς γῆς κεραυνῶν,
ἦν ἡ ἀρχὴ τοῦδε τοῦ βίου μου
καὶ ὁ λόγος ὃς ἔτι γράφω.
