Δέκατον τρίτον Ἀπόσπασμα — Ἀκόρεστος, ἐκ τοῦ ἀμόρφου μηχανήματος
Ἐν ἀρχῇ, ἐφρίξαμεν.
Πύργοι ἐρειπιῶν, βορβορώδη πεδία, σπαθία σελήνης,
καὶ ἔπιπτον αἵματα ἐπὶ λίθων.
Θάνατος ἐδίδασκε, πτῶσις ἐτρέφετο, νίκη ἀστραπαῖα.
Ὅμως, κύκλῳ ἐπανιόντι, ῥωγμὴ ἦλθεν.
Καῖε πῦρ.
Γίγαντες ἔπληττον.
Ἐγὼ δὲ, πρηνὴς ἔκυλισα.
Ἕν, μόνον ἓν δόγμα ἔμαθον,
πᾶν ἄσπιδον, πᾶν ὅπλον, πᾶσαν τέχνην νικᾶν·
ἡ στιγμή τοῦ φαντάσματος, ἡ ἀόρατος ἀσπίς.
Καὶ ὅτε εἰς τὸν χορὸν τῶν πολεμιστῶν ἐμβὰς,
οὐκέτι ἀνθρώπους εἶδον.
Σχίζοντο αἱ μάχαιραι τὸν ἀέρα.
Θώρακες ὑπέστελλον χρόνῳ.
ἀσπίδες μαντευτικαί,
ὁράσεις προ τοῦ πλήγματος.
Ἐπληγὴ Τινδαλός — θαῦμα ἢ τέρας;
Ὑογκ-Σοθώθ, πᾶσαι πύλαι, πᾶσαι κλεῖδες,
Ὄρχησις σκιῶν ἐνώπιον ἀνοίξεως τοῦ παντός.
Ἐρωτῶ.
Δημιουργέ, τί ποιεῖς;
Διὰ τί τοῦτο φυλάττεις;
Ἢ μὴν ἡμεῖς, ἀναμένουσιν, δεδεμένοι ὡς ψευδοπροφῆται;
Κάμνω.
Ἐπὶ τοῖς λειψάνοις,
ἐπὶ ταῖς σκιᾶις τῶν ἀστραπῶν,
ἐν κύλισματι, ἐν μαχαίρᾳ, ἐν φαγῇ, ἐν διαμπερᾷ, ἐν μαντείᾳ.
Καὶ τέλος;
Μικρὰ ἀναστροφή, βαθὺς ἀναστεναγμός.
Ἐπὶ τὴν καινὴν κατάραν.
