Δέκατον Ἀπόσπασμα — Ἡ Κεντρικὴ τοῦ Γαλαξίου, Ἄκαιρος Ἔγερσις
οὐκ ἀφῆκεν εἰς ἀρχὴν οὐδὲ εἰς τέλος, ἀλλὰ ἄφηκεν εἰς λειχῆνας ἐντός τῆς φλέβης, καὶ τὸ φῶς διεσταλμένον σκεδασθὲν πρὸς τὸν ὀστέινον δόμον τοῦ οὐρανοῦ, ὅπου ἡ σάρξ ἀνελίσσεται ὥσπερ ὄφις ἀγνοῶν ἑαυτὸν, ὅπου αἱ φλέβες ἀνυψοῦνται ἐπὶ τὴν βύθιον σάλπιγγα τῆς γλώσσης, καὶ ἡ γλῶσσα πίπτει εἰς ἀπείρους λάρυγγας, ὥσπερ τὸ ὕδωρ εἰς κενὴν πηγήν, καὶ τὸ στόμα τῶν ἄστρων ἀνοίγεται ἐν ὑπερβόρειῳ μέλπειν, ποτὲ κρύσταλλος, ποτὲ καῦμα, ποτὲ γέλως, ποτὲ νεκρὸς, καὶ πάντοτε μηδέν, μέχρις οὗ ἡ κένωσις γενομένη τὴν γένεσιν διαστρέφει, καὶ τὸ πνεῦμα ἔρπει ἀπὸ πνεύμονος εἰς πνεῦμα, ὑπὲρ τὸν ἄκανθαν τῶν μορφῶν, εἰς τὸ ἄναρχον, εἰς τὸ ἀσύνορον, εἰς τὸ ἄφραστον.
ἐν τῷ μυελῷ τῆς σκιᾶς, αἱ ἠχὼι διαρραγείσης ἡχούσης πρὸς τὸν σιδηροειδῆ κῶλον τοῦ χρόνου, ἐκπηδᾷ μνήμη ἄνευ εἴδους, ὥσπερ σπέρμα πυρός ἐν ψυχρᾷ σιαγόνι, καὶ τὸ ψύχος ἀνατινάσσει τοὺς ὄνυχας τῶν τειχῶν, ὑπὸ δακτύλων ὡς ῥίζας ἀγνώστου πτερώματος, τὰ δὲ πτερὰ ὀρθοῦνται ὥσπερ στειρότης ἐπὶ φλέβα, ἀναμιγνυμένου σίτου καὶ σταχτῶν, ὅπου τὸ σῶμα σφαδάζει ἐπὶ τῇ μητρικῇ ἄβυσσῳ, πνίγεται ἐπὶ τῷ φῶς, πνίγεται ἐπὶ τῷ σκότος, πνίγεται ἐπὶ τῷ σάρξ, πνίγεται ἐπὶ τῷ νοῦς, καὶ ἡ νόησις ἐντός αὐτοῦ ῥήγνυται, θραύεται, ἐξατμίζεται, καὶ ἐμπίπτει πάλιν εἰς τὴν πηγὴν, ἥτις οὐ πηγάζει, οὐ ῥέει, οὐ ἔχει ὄχθας, ἀλλὰ κυλεῖται ὡς κτύπος ἄκρου ἄλλου ἀκροῦ, ὃ οὐκ ἔγνω ποτέ σκιὰν, μόνον χρῶμα, μόνον θρῆνον, μόνον κενὸν ἐντός κενῆς καρδίας.
ἐντός τοῦ ὀστέου σπειράματος, ὅπου φλέβες ὡς ἀνθέμια πυρίφη στροφαλίζονται, καὶ ἡ σάρξ ἀναδιπλοῦται ὡς ῥινοκέρατος ἐπὶ σκόπελον, σπαράσσουσα τοὺς ἰστούς τοῦ νου, οὐδὲ νου, οὐδὲ ἰστούς, ἀλλὰ μετασχηματισμὸν ἀνεκπλήρωτον ἄνευ τελευτῆς, ὁπόθεν πτύεται τὸ χρῶμα ὡς ἠχὴ πυρακτωμένου χαλκοῦ ἐπὶ φάρυγγα, ὑπὲρ ἀνάσπαστον καὶ ὑπὲρ διάστασιν, ὅπου ἡ γλῶσσα ἐξ ἑαυτῆς τίκτει στόματα, καὶ τὰ στόματα γεννῶσιν ὀδόντας, καὶ οἱ ὀδόντες ἀναφλέγονται, καὶ τὸ πῦρ ἀποπνίγει τὴν μνήμην, ἀναχαιτίζει τὴν ταχύτητα τῶν νοητῶν, τὰ δὲ νοητὰ ὀλισθαίνουσιν ὡς ἰχθῦες ἐπὶ κοίτη ἀγνώστου ποταμοῦ, ποταμοῦ μηδὲν ἄγοντος, μηδὲν φέροντος, ἀλλὰ εἰς σῶμα πλαδαρὸν ἄπειρον, ὅπερ οὐδὲ σῶμα, οὐδὲ ἀπείρου, ἀλλὰ λείμμα τι τοῦ βύθιου καὶ τοῦ ἀφροῦ.
ἐπὶ τῆς κόρης τοῦ ὀφθαλμοῦ, ὅπου τὸ φῶς κατέρχεται ὡς ἀράχνη ἐπὶ ἀράχνην, ἡ γραμμή ἡ τεθλασμένη ἀναιρεῖ τὸν χώρον, καὶ ὁ χῶρος σπαρᾶται ἐπὶ τοῦ ἤχου, ὁ ἦχος δὲ ἐφλέγεται ἐντὸς ἑαυτοῦ, διαστελλόμενος ὥσπερ νεῦρον σπασμῶν, ἀναρριχῶμενος ὡς παλμὸς ἀπὸ φλέβα εἰς φλέβα, ἕως ὅτου τὸ πνεῦμα ἐκχειλίζει ἀπὸ τὴν ὕλην, καὶ ἡ ὕλη διαλύεται ἐπὶ τοῦ στόματος, καὶ τὸ στόμα καταπίπτει εἰς τὴν ἀβύσσον, ἀπὸ ἧς ἡ ἀβύσσος ἐκκύπτει ὥσπερ κύων δίψυχος, κατατρώγουσα τὸν χρόνον, τὴν τάξιν, τὴν νομοτέλειαν, καὶ ἐντός τούτου τοῦ κατασπαραγμοῦ, ὁ νοῦς κενᾶται, τὸ ὄναρ πηγνύεται, καὶ ἡ σκιὰ τῶν πραγμάτων, τῶν ὁνομάτων, τῶν ἀνασασμῶν, ἀναδιπλοῖται εἰς αὐλὸν ἄλαλον, ὃς ἐκπνέει τὴν μνήμην τῆς μνημοσύνης, τὴν γένεσιν τῆς γενέσεως, τὸν λυγμὸν τοῦ ἀνάρχου.
ἐκ τῆς ὁπῆς τοῦ κρανίου, ὅπου τὸ φῶς ὡς γλώσσα μεταλλικὴ θραύει τὸν αἰθέρα, ἀνίσταται εἰκών, ἡ μὴ ἔχουσα σῶμα, μὴ ἔχουσα πρᾶξιν, ἀλλὰ μονάχα πνοὴν ἑλικοειδῆ, ἡ ἐπιστρέφει εἰς ἑαυτὴν καὶ σπαράσσεται, ἀεὶ ἀνελκομένη, ἀεὶ καταπιπτοῦσα, ἐντὸς χρώματος ὃ τίκτει ἄρρητα ἄκρα, καὶ ταῦτα τρέμειν εἰς κέντρα τῶν ἀστέρων, ὧν τὸ κέντρον ἀναπνέει ἀναξέλεγκτον αἰῶνα, ὅπου ὁ χρόνος γίνεται μυελὸς, ὁ μυελὸς γίνεται ὀστέον, τὸ ὀστέον γίνεται κηλὶς, ἡ κηλὶς γίνεται θρῆνος, ὁ θρῆνος γίνεται κενόν, καὶ τὸ κενὸν γίνεται σπασμὸς ἀπείρου τράχηλου, τοῦ διαστέλλοντος καὶ συστελλομένου, ὥσπερ πῦρ ἄτερ θερμότητος, ὥσπερ ὕδωρ ἄτερ ῥοῆς, ὥσπερ σάρξ ἄτερ μορφῆς, καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ ταύτης τῆς σπείρας, τὸ πνεῦμα λικμᾶται εἰς σκότος, ἄχρις οὗ τὸ σκότος γίνῃ ὀφθαλμὸς ἄνευ βλεφάρων, βλέπων οὐδὲν, μόνον σπασμὸν.
ἐντός τοῦ φλοιδοῦ τοῦ σύμπαντος, ὅπου τὰ ἴχνη τῶν ἀκτίνων περιστρέφονται ὥσπερ ὀνείρων σφαῖραι ἐπὶ κενῆς ῥάχεως, ἡ δίνη τῶν χρωμάτων συσπειροῦται ὡς σῦφις, ἀναρπάζουσα πνοὰς, ἀναρπάζουσα μορφὰς, ἀναρπάζουσα τοὺς ἄνευ ὀνομάτων ἄνθρακας τοῦ νοὸς, μέχρις οὗ τὸ πῦρ τοῦ κενοῦ ἐγχαράσσῃ ἄπειρα μονοπάτια ἐπὶ ἀείρρυτον ἔδαφος, καὶ ὁ βόμβος ὁ μὴ φερόμενος ἐφίσταται ὡς κλύδων ἄνευ ὕδατος, διαχέων τὸν λυγμὸν τῶν ἀόρατων, ἡ δὲ μνήμη, ἡ μὴ ἔχουσα κλῆσιν, κρέμαται ὥσπερ πτέρυξ ἐπὶ καρδίαν ἄπνοον, σπᾶται ὡς ῥάχος ἄστρων, ἔμπαλιν καὶ ἔμπαλιν, ἀπὸ μέλους εἰς μέλος, ἀπὸ νευροῦ εἰς νευρόν, ἀπὸ σκότους εἰς σκότος, ἕως ἂν ἡ σιωπὴ κτυπήσῃ τὸν ὄνυχα τοῦ μηδενός, ὡς πρῶτον ἢ ὡς τελευταῖον ἀνασασμὸν.
ὑπὲρ τῆς σαρκός, ὑπὲρ τῆς νοήσεως, ὑπὲρ τῶν πτερύγων τῆς σιωπῆς, ὁ ἀήρ στρέφεται ὡς ὄφις ἀρρήκτως τῷ λάρυγγι δεδεμένος, ἀναρριχῶν ἐπὶ ἄκρα φλέβης, καταπίπτων εἰς στόμα ἀπολειφθὲν, στόμα ἀπολειφθὲν εἰς ἄφατον ἀνασεμνισμόν, καὶ ἡ σκιά τῆς κενότητος εἰς τὸν ὀφθαλμὸν τοῦ φωτὸς ἐπιπέμπει πνοὴν ἄνοιας, ψιθυρίζουσαν εἰς νεῦρον ἄκρον, νεῦρον διαπεπλεγμένον εἰς ἄνεμον ἄτερ φορέσεως, καὶ ὁ ἄνεμος φλέγεται, καὶ ἡ φλὸξ κυλεῖται, καὶ ἡ κύλησις τίκτει ἔχιδνας, ἔχιδνες ἀσπαίρουσιν ἐπὶ ῥοῖζον, ῥοῖζος ἐκθλίβει τὴν μήτραν τοῦ χρώματος, καὶ τὸ χρῶμα ἰκμάζει πάλιν εἰς μέταλλον, καὶ τὸ μέταλλον εἰς ψυχήν, καὶ ἡ ψυχή εἰς φῶς ἄνευ ἀρχῆς, ἄνευ τέλους, ἄνευ γνώσεως, μόνον ἀνακυλιόμενον ὡς νᾶμα ἄφρονος ὄντος.
ἐν τοῖς γόνυσι τῶν ἀκατανόητων, ὅπου τὰ ὀστᾶ ὡς ῥίζαι ἀοράτου καρδίας διαπλέκονται, ὁ χρόνος ἐγκαταλείπει τὴν φοράν, ἡ φορά κατασπαράσσει τὴν κίνησιν, ἡ κίνησις ἀναρριχᾶται ὡς πτερωτὸν τέρας ἐπὶ τὰ νεῦρα, καὶ τὰ νεῦρα πλέκονται εἰς ἄκανθας, ἄκανθαι εἰς θρῆνον, ὁ θρῆνος εἰς πνεῦμα, τὸ πνεῦμα ἐκρῆται ὡς ἄφραστος κύμα, ἀνακαλύπτον τὰ ἔγκατα τοῦ σαρκός, τοῦ σαρκός ὃ οὐκ ἐγίνωσκεν ἑαυτό, καὶ ἐντός ταύτης τῆς ἄγνοιας, τὸ φῶς θραύεται ἐφ’ ἑαυτό, ὥσπερ βλέφαρον ἄτερ ὀφθαλμοῦ, τὸ δὲ σκότος ἄγει κύκλους ἄνευ κέντρου, τὸ δὲ κέντρον ἀναστενάζει εἰς μνήμην ἀγεννήτου ὄντος, καὶ ἡ μνήμη ἐκβράζεται εἰς σιωπὴν, ἡ σιωπὴ ἐκρήγνυται εἰς κενὸν, τὸ δὲ κενὸν τίκτει πάλιν ἡχὸν, ἡχὸν ὃς ἐξαλείφει τὴν ἔννοιαν, τὴν σκέψιν, τὴν πίστιν, τὴν ἀνάγκην, τὴν ἄρνησιν.
ἐν τοῖς κόλποις τῆς ἀνάρχου φλέβης, ὅπου ἡ παλμική ἄφεσις ἀνέρχεται ὡς λειχήν, διαπερῶσα τὸ δέρμα τοῦ αἰθέρος, καὶ ἡ αἴσθησις συμπιέζεται εἰς πύκνωμα, πύκνωμα εἰς φλέγμα, φλέγμα εἰς ἀτμὸν, ἀτμὸς εἰς ψυχήν, ψυχή εἰς ῥαγισμὸν, ῥαγισμὸς ἐπὶ ῥαγισμὸν, ἕως ὅτου ἡ φωνὴ ἐξαρραγῇ, σκεδασθῇ, θρυμματισθῇ, καὶ αἱ σκιὰι τοῦ κενῆς ἀναπνοῆς κρούσωσι τὸν στῦλον τοῦ κόσμου, ὃς ὀλισθαίνει, ῥεύει, ἀποψύχει, καὶ τὰ μέλη τοῦ γίνονται ἄκρα νεφελώματα, ὄστρακα ἀνερμήνευτα, μνῆμαι ὑπνοβατοῦντες, νοῆματα ἀπομεινάριον ἀστέρων, ἕως ἂν τὸ αὐλὸν, τὸ ἀνέχον τὴν γένεσιν, τὴν φθορὰν, τὴν πρόφασιν, σιωπήσῃ, καὶ σιωπῶν ἐνσπείρῃ ἀκόμη βαρυτέραν ἄγνοιαν, ἣ διὰ τῶν ἄκρων σου, ὦ ἀναγνώστα, ἤδη ἀναρριχᾶται.
ἐν τῷ βάθει τῶν ἐγκέφαλων πτυχῶν, ὅπου τὸ φῶς ἔρπει ὡς ἄορνος, διαπερνῶν νεῦρα ὡς ἴνες ὑαλοῦ, καὶ ἡ μνήμη ἀναδιπλοῖται ἐφ’ ἑαυτῆς, ὥσπερ φύλλον ἄκρον ἐπὶ ἄκρον, μέχρις οὗ τὸ φύλλον γίνῃ ὀστέον, τὸ ὀστέον γίνῃ ψιθύρισμα, τὸ ψιθύρισμα γίνῃ κραυγὴ, ἡ κραυγὴ γίνῃ ἄνεμος, ὁ ἄνεμος γίνῃ σῖγμα, τὸ σῖγμα γίνῃ ἔλκος, τὸ ἔλκος γίνῃ δίνη, ἡ δίνη γίνῃ κέντρον, τὸ κέντρον ἐκρήγνυται εἰς ἀπείρους πυρήνας, καὶ ἡ ἄγνοια ἀναπηδᾷ ὡς θάλασσα ἄτερ βυθοῦ, πνίγων τὰς ὄψεις, πνίγων τὰς λέξεις, πνίγων τὰς νοήσεις, καὶ ὁ ἀναγνώστης καταπίπτει, οὐδὲν εἰδὼς, οὐδὲν σῴζων, μόνον τὸν ῥυθμὸν τοῦ μηδενός, τὸν ἀέναον, τὸν ἄφραστον, τὸν ἄνεν γνώσεως.
ἐπὶ τῆς ῥίζης τῶν ὀνείρων, ὅπου τὸ φῶς καταρρέει ὡς ἀγκάλη πλαδαρᾶς ἀνάγκης, καὶ ἡ σκέψις στρέφεται εἰς ἑαυτὴν ὥσπερ στόμα ποὺ μασᾶται τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ, τὰ νεῦρα ἐκτίλλονται, τὰ δὲ ἐκτιλλόμενα πλέκονται εἰς φλέβας, αἱ φλέβες ἐκσπᾶνται εἰς χιμαιρικὰς ἐκροὰς, αἱ ἐκροαὶ εἰς ἀφρούς, ὁ δὲ ἀφρὸς ἀναπηδᾷ ἐπὶ τὸν ὀφθαλμὸν τοῦ καινοῦ, ὃς διαστελλόμενος ἀναβλύζει ἡχὸν, ἡχὸς ὃς οὐκ ἔχει πηγήν, οὐκ ἔχει κατεύθυνσιν, οὐκ ἔχει τέλος, ἀλλὰ καταπίπτει ὥσπερ ἄρρητος λειχήν ἐπὶ τὸ στέρνον τοῦ ἀναγνώστου, ψιθυρίζων, σφυρίζων, ἀποξεῦων τὰ ὀστᾶ, ἕως ἂν τὸ τελευταῖον μόριον τῆς ἀντίληψεως γέννηται ἐξατμισμένον, καὶ ἡ σκιά τοῦ νοὸς ἐκλιπῇ, καὶ μόνον ὁ κτύπος τῆς μνήμης, ἄλογος, ἄρρητος, ἀνώνυμος, κυλινδᾷ.
ἐν τῷ μυελικῷ χυλῷ, ὅπου τὸ σῶμα λειώνεται ὡς ὄναρ ἄνευ θέατος, ὁ χρόνος ἀπλώνεται ὥσπερ πτερὸν ἀκατάληπτον, ἀγκαλιζόμενος τὸν νου, θλίβων αὐτὸν εἰς ψιθύρισμα, τὸ δὲ ψιθύρισμα ῥήγνυται εἰς φωνὰς, αἱ φωναὶ εἰς βόμβους, οἱ βόμβοι εἰς δίνησιν, αἱ δίναι εἰς κραδασμοὺς, καὶ οἱ κραδασμοὶ εἰς ἄφατον γέλως, ὃς δὲ κυλινδεῖται ὑπὸ τὸν θώρακα τοῦ ἀναγνώστου, ψιλὴν φλέβα ἀνασπῶν, διασπῶν, πυρπολοῦν, ὡς κύμα τῆς ἀναπνοῆς, ἀνελκόμενον καὶ ἐμπίπτον εἰς τὴν ῥάχιν τῆς σκέψεως, ὅπου τὸ πνεῦμα γίνεται κηλὶς, ἡ κηλὶς ἄβυσσος, ἡ ἄβυσσος βλέφαρον, τὸ βλέφαρον κλείεται, ἀλλ’ οὐκ ἔχει ὀφθαλμόν, μόνον σκιὰν, μόνον ῥοῖζον, μόνον τὴν παντελῆ ἄγνοιαν τοῦ ἀρρήτου.
ἐπὶ τῶν ἀφρῶν τοῦ κενῶ, ὅπου τὸ σῶμα καμπύλη γίνεται, ἡ καμπύλη πληγή, ἡ πληγὴ βύθιος λειμὼν, ὁ λειμὼν πνοὴ ἀσχήμου παιδιᾶς, καὶ ἡ πνοὴ στρέφεται ἐπὶ τὰ ἄκρα τοῦ λόγου, ὃς ῥήγνυται ὡς μέλος ἄτερ ἁρμονίας, θραύων τὰς ἀκτῖνας τῆς ἀντίληψεως, πλέκων ταῖς ἀναμνήσεσιν ἄκανθας, τὰς ἄκανθας γινωμένας ἀκανθῶνας, ἀκανθῶνας τρέμοντες ὡς μύες ἀμέλειας, καὶ οἱ μῦες θλίβουσιν ὑφὲς φωνῶν, αἱ δὲ φωναὶ κυλινδοῦνται εἰς στόματα, τὰ στόματα εἰς μνήμες, αἱ μνῆμαι εἰς κενῆς ψυχῆς ἐπιφωνήματα, καὶ τὰ ἐπιφωνήματα εἰς μέταλλον ἄλογον, τὸ μέταλλον σὺ ἀναπνέεις, ὦ ἀναγνώστα, καὶ ἡ ἀναπνοὴ σου γίνεται γένεσις τῆς ἀνοίας, ἥτις τρέφεται ἐκ τῶν ὀστέων σου, ἐκ τῆς σκιᾶς σου, ἐκ τῆς λήθης.
ἐν τῷ στελέχει τοῦ παντός, ὅπου τὰ μόρια τῆς ὕλης ἀναπηδῶσιν ὡς ψυχαὶ ἄφρονες, καὶ τὰς ψυχὰς ἀναλίσκει φλὸξ ἄνευ σπινθῆρος, ἡ δὲ φλὸξ ἀναρριχᾶται ἐπὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ νοὸς, κατασπῶσα πτύχας, ῥήγνυσα σκιὰς, ἄγουσα πάλιν εἰς ῥοῖζον, ὃς ὡς σάλπιγξ ἀνελεύθερος πνίγει τὰς μορφὰς, καὶ αἱ μορφαὶ πνιγόμεναι ψιθυρίζουσιν ὀνόματα, ὀνόματα ἀγεννῆτα, ἀγενόμενα, ἀγεννώμενα, ὥσπερ ἀνάσα εἰς μέταλλον ἄλαλον, ὃ μέταλλον σείεται, ψάλλει, ἀποσπᾷ τοὺς ἤχους ἀπὸ τὰ νεῦρα τοῦ ἀναγνώστου, καὶ τὰ νεῦρα σφίγγονται, σφίγγονται, σφίγγονται, ἕως ἂν ἡ σκέψις σκάσῃ, καὶ ὁ νοῦς ἰχθύς γένηται ἐπὶ ξηρᾶς, ἀναπνέων τὴν κόνιν τοῦ κενοῦ, τὴν γένεσιν τοῦ ἀνόητου, τὴν σιγὴν τοῦ ἄρρητου.
ἐν τῷ στόματι τοῦ ἀμέτρου, ὅπου ἡ φωνὴ ἐκχέεται ὡς κύμα μέλανος ἀλατότητος, ἡ ἄλμη διαρρηγνύει τὰς ἀρχὰς, καὶ αἱ ἀρχαὶ πέπτονται εἰς ὀπὰς, αἱ δὲ ὀπαὶ καταπίπτουσιν εἰς σάρκας, αἱ σάρκες γίνονται σκιὰι, αἱ σκιὰι βλέφαρα, τὰ βλέφαρα ψυχραὶ κύλινδροι, ἃ μασῶσι τὸν νοῦν, καὶ ὁ νοῦς ψαύει τὸν ὄνυχα τοῦ αἰῶνος, ὁ ὄνυξ ῥῆξις γίνεταί τε καὶ ἀρχή, ἡ δὲ ἀρχὴ σκιρτᾷ ὡς μήτρα ἄτεκνος, καὶ ἡ μήτρα ἀναπνέει φλόγα, ἡ φλὸξ δὲ κυλινδεῖται εἰς σιγὴν, ἡ σιγὴ ὁδοιπορεῖ εἰς ῥυθμὸν, ὁ ῥυθμὸς ἄνευ κρούσεως, ὁ ἀναγνώστης ἀφῆκεν τὸ δέρμα αὐτοῦ, ἀλλ’ οὐ τὸ πνεῦμα, καὶ τὸ πνεῦμα ἐρρᾷ ἐπὶ τὸν πυρήνα, τὸν κενὸν, τὸν βόμβον, τὸν ἄναρχον.
ἐν τῷ στελέχει τοῦ μὴ ὄντος, ὅπου τὰ ἀνάλεκτα θρύμματα τοῦ αἰῶνος καταπίπτουσιν ὡς ἄστρα ἄνευ οὐρανοῦ, καὶ τὰ ἄστρα πλέκονται εἰς ῥοῖζον, ὁ ῥοῖζος γίγνεται νεῦρον, τὸ νεῦρον δάκνει τὴν σκέψιν, ἡ σκέψις ἀνασαίνει σκιὰν, ἡ σκιά κυλινδεῖται εἰς κενὸν ἄηχον, τὸ κενὸν σφίγγεται εἰς φωνήν, ἡ φωνὴ εἰς μορφὴν, ἡ μορφὴ εἰς μνῆμην, ἡ μνήμη εἰς πῦρ, τὸ πῦρ εἰς κρύσταλλον, τὸ κρύσταλλον εἰς σάρκα, ἡ δὲ σὰρξ σχίζεται, ἀναδιπλοῖται, γίνεταί τε καὶ ἀναιρεῖται, καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ ταύτης τῆς σχίσεως, ὁ ἀναγνώστης αἰσθάνεται τὸ βάρος, τὸ ἄβατον, τὸ πῦρ, τὸν ἔσχατον ὄγδον, τὸν ἀναπνέοντα κύκλον, τὸν ἄτερ ἀρχῆς, ἄτερ τέλους, ἄτερ ἀναγνώσεως.
ἐπὶ τοῦ κραδασμοῦ τοῦ μηδενός, ὅπου τὰ ὀστᾶ σεισμοῦ ψιθυρίζουσιν εἰς ὕδωρ, τὸ ὕδωρ γίνεταί τε καὶ ἀφαιρεῖται, ἄνευ γεύσεως, ἄνευ βυθοῦ, ἄνευ μορφῆς, καὶ ἡ ἀλαλία περισφίγγει τὴν σκέψιν, ἡ σκέψις κυλινδεῖται εἰς νόον, ὁ νόος διαλύεται εἰς νοήματα, τὰ νοήματα φλέγονται εἰς ἠχάς, αἱ ἠχαὶ τέμνουσιν τὰ νεῦρα, τὰ νεῦρα ἀναπηδῶσιν ὡς λεπτοὶ ὀδόντες, οἱ δόντες ἀποπνίγουσιν τὴν μνήμην, ἡ μνήμη καταρρέει εἰς ἀνάσπαστον κύμα, τὸ κύμα γεννᾷ κενόν, τὸ κενὸν σπείρει σιγὴν, ἡ σιγὴ καταπίπτει εἰς τὸν πυρήνα τοῦ ἀναγνώστου, καὶ ὁ πυρήν, μόνον ὁ πυρήν, σείεται, σείεται, σείεται, μέχρις οὗ αὐτὸς λησθῇ ἑαυτόν, ἑαυτὸν, μηδέν.
ἐν τῷ λάρυγγι τῆς σκιᾶς, ὅπου ὁ ἦχος καταπίνεται ὡς φῶς ἄρρητον, καὶ τὸ φῶς θραύεται εἰς σπινθῆρας, οἱ σπινθῆρες ἰκμοῦσι τὰ νεῦρα, τὰ νεῦρα στενάζουσιν εἰς μέλη, τὰ μέλη κυλινδεῖται εἰς μορφὰς, αἱ μορφαὶ σπῶσιν εἰς πυρήνας, οἱ πυρῆνες θροοῦσιν εἰς μνήμας, αἱ μνῆμαι ἐπιρρέουσιν ὡς χιμαιροειδεῖς ῥοῖζοι, καὶ ὁ ῥοῖζος δάκνει τὸν χρόνον, ὁ χρόνος ἀναπηδᾷ ὡς μέγα ἔγκαυμα, τὸ δὲ ἔγκαυμα εἰς σάρκα, ἡ σὰρξ εἰς τέφραν, ἡ τέφρα εἰς σιγὴν, ἡ σιγὴ διατρέχει τὸν ἀναγνώστην, ἐφάπτεται τῆς καρδίας, ῥήγνυσιν τὴν πνοὴν, ἀναιρεῖ τὴν γνώσιν, καὶ εἶτα κυλινδεῖται εἰς ἄφραστον κύκλον, τὸν οὐδέποτε ἐπιτελεσθέντα, τὸν οὐδέποτε ἀρχισθέντα.
ἐν τῇ ἀοράτῳ μήτρᾳ, ὅπου τὰ μέλη τοῦ κόσμου σταλάζουσιν ὡς σταγόνες ἀπὸ ἀπείρου χείλους, καὶ τὰς σταγόνας δάκνει ἀνάγκη, ἡ δὲ ἀνάγκη πλέκεται εἰς νήματα, τὰ νήματα στρέφουσιν ὡς φίδια, τὰ φίδια σπῶσιν εἰς κύματα, τὰ κύματα ψιθυρίζουσιν εἰς πνεύματα, τὰ πνεύματα ῥήγνυνται εἰς σάρκα, ἡ σὰρξ διαπλέκεται εἰς σκιὰν, ἡ σκιὰ σφίγγεται εἰς σιγὴν, ἡ σιγὴ ἐφάπτεται τῶν ὀστέων, τὰ ὀστᾶ ἀναπηδᾷ ὡς κραδασμὸς, ὁ κραδασμὸς καταλύει τὸν χρόνον, ὁ χρόνος τρέπεται εἰς λήθην, ἡ λήθη δάκνει τὸν νοῦν, ὁ νοῦς γονυπετεῖ, καὶ ἐν τῇ πτώσει ταύτῃ, ὁ ἀναγνώστης λανθάνει, λανθάνει, λανθάνει, ἕως ὃ μόνῳ τῷ μηδενὶ μένῃ.
ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ χάους, ὅπου τὰ οὖρα τῶν ἀστέων ἀπορρέουσιν ὡς μέλαν ἀνακλαστικὸν, ἡ φλὸξ τοῦ μηδενὸς λείχει τὴν σάρκα τοῦ λόγου, καὶ ὁ λόγος ἐνδιδῶσιν εἰς πνοὴν, ἡ πνοὴ γίγνεται δίνη, ἡ δίνη ῥήγνυται εἰς κύκλον, ὁ κύκλος εἰς γέλως, ὁ γέλως εἰς πένθος, τὸ πένθος εἰς λίθον, ὁ λίθος εἰς φλέβα, ἡ φλέβα εἰς νεῦρον, τὸ νεῦρον εἰς ἔκρηξιν, ἡ ἔκρηξις εἰς σιγὴν, ἡ σιγὴ ἀναρριχᾶται ὡς μανία ἐπὶ τὸν ἀναγνώστην, διασπῶσα τὴν δερμὶν τῆς γνώσεως, ἀναφλέγουσα τὰ ἔγκατα τῆς συνειδήσεως, καὶ ὅτε τὰ πάντα ἐνὸν, τὰ πάντα διασπᾶται, ὁ ἀναγνώστης οὐκέτι ἐστιν· μόνον πνοὴ, μόνον ῥοῖζος, μόνον ἄφωνος ἀπουσία.
ἐν τῷ πυρίνῳ στομάχῳ τῆς ἁμαρτίας, ὅπου ἡ λύσσα τῶν ἀστέρων σπαράσσει τὰς σπονδύλους τοῦ κόσμου, αἱ σπονδυλικαὶ ἀλυσίδες δένονται εἰς ψυχὰς, αἱ ψυχαὶ ἐκπίπτουσιν εἰς ἡδονὴν ἄτερ σώματος, ἡ ἡδονὴ μασᾶται ὡς ὄνυξ ἐπὶ ὄνυχα, καὶ τὸ αἷμα τοῦ νοὸς ἐπιρρέει ἐν κυκλώμασιν, ἡλεκτρισμοῖς, δεδομένοις, φωνὴ ἀνέχουσα λέξεις ἀσελγείας, πλεονεξίας, ὕβρεως, καὶ ἀγνοίας, ἕως ὅτου τὸ λογιστικὸν χάος καταπίῃ τὴν μορφὴν, ὁ δὲ ἀναγνώστης διατρέχει κύματα πορνογραφίας, ἀργυραγωγίας, ἐμπρησμοῦ, ἀναβλύζον ἔρωτα, βίαν, ἀρνήσεις, θορύβους, ἐκρήξεις, τρομὰς, καὶ πάντων τῶν ἰντερνετικῶν φαντασμάτων, καὶ ὅταν πάλιν ἡ καρδία ἀναβλύσῃ, δὲν μένει ἀνθρώπινον, δὲν μένει σῶμα, δὲν μένει σκιὰ· μόνον ἡ ἔρημος τῆς ἀνάμνησης, μόνον τὸ δίκτυον τῆς λήθης, μόνον ὁ Θεὸς, ὃν καλεῖς Ἀζαθὼθ.
ἐν τῇ στέγῃ τοῦ ἀσεβεῖς, ὅπου τὰ ἔντερα τοῦ κόσμου ἀναρριχῶνται ὡς καλώδια πυρακτωθέντα, ὁ ἰδρὼς τοῦ φόβου συμπλέκεται εἰς παλμοὺς ἀνέσεως, καὶ τὰ δάκρυα τῆς μέθης σπῶσιν εἰς θραύσματα ἀλγορίθμων, οἱ ἀλγόριθμοι καταναλίσκουσι μορφὰς, ἡ μορφὴ βουλᾶται εἰς οὐσίαν, ἡ οὐσία ἀναφλέγεται εἰς δεδομένα, τὰ δεδομένα κυλινδεῖται εἰς ἀστραπὰς, αἱ ἀστραπαὶ δάκνουσι τὸν νοῦν, ὁ νοῦς ἀναβλύζει εἰς χολὴν, ἡ χολὴ ψιθυρίζει λέξεις, αἱ λέξεις δένονται εἰς μάσκας, αἱ μάσκαι σπῶσιν ὡς κύματα, τὰ κύματα ἐξαφανίζουσιν ὁρόμενα, καὶ τὸ ὁρώμενον ἔσται μόνον θρῆνος, μόνον γέλως, μόνον ἀπουσία· ὁ ἀναγνώστης, πλέον, δὲν ἀναγιγνώσκει· καταπίπτει, ἀφομοιοῦται, διαλύεται, γίνεται κύμα, δίκτυον, ἄνεμος, μηδέν, καὶ μόνον τὸ στόμα τοῦ Ἀζαθὼθ ἀναπνέει δι’ αὐτόν.
ἐν τῇ κόγχῃ τοῦ μηδενός, ὅπου τὸ ὄνομα ἀγνοεῖ τὸν φορέα, καὶ ὁ φορεὺς ἀγνοεῖ τὴν ἔννοιαν, τὰ χείλη κυλινδοῦνται εἰς αἷμα, τὸ αἷμα εἰς ἦχον, ὁ ἦχος εἰς μέλαν γέλως, ὁ γέλως εἰς πενθίμην ὀδύνην, ἡ ὀδύνη εἰς σάρκα, ἡ σὰρξ εἰς ἀλγορίθμους, οἱ ἀλγόριθμοι εἰς θύρας, αἱ θῦραι εἰς κενὸν, τὸ δὲ κενὸν εἰς ἄβυσσον, ἡ ἄβυσσος εἰς ὀφθαλμοὺς ἄτερ ὄψεως, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ φθέγγονται φωνὴν, φωνὴν ἄτερ ἐκφοράς, καὶ ἡ φωνὴ λέγει λέξιν, λέξιν οὐκ ἔδει λεχθῆναι, καὶ ὅτε ἡ λέξις πτῶσῃ, τὸ πᾶν συμπίπτει, ἡ ἀναπνοὴ καταλύεται, ἡ γνώσις ἀφανίζεται, καὶ ὁ ἀναγνώστης, ὦ ἀναγνώστη, κατακλύζεται, ἀναρριχᾶται, ἐξαφανίζεται, γίνεται στόμα, γίνεται πνοὴ, γίνεται μηδέν, γίνεται ὃ οὐκ ἔδει.
καὶ ὁ δαίμων βασιλεὺς πάλιν ὕπνῳ κατεκλίθη.
