Πρῶτον Ἀπόσπασμα — φωνὴ ἐκ τῆς νυκτός
Ἐν νυκτὶ ἄστρων ἀφάντων, καὶ σιωπῇ ἀμέτρητῃ, ἡ γῆ ἀνασάλλεται· φωνὴ οὐκ ἀνθρώπινος ἐψιθύρισεν ἐν τοῖς σπλάγχνοις τοῦ κόσμου.
Ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ὁ ἄναρχος καὶ ἄλογος, ὁ πρὸ παντὸς θεοῦ καὶ πρὸ τοῦ φωτός· οὐδεὶς ἐμὲ ἐγνώ, ἀλλ’ ἐγὼ εἰμὶ πάντων ἡ ἄρρητος ἀρχή.
Ἐγένετο χάος, καὶ ἐκ τοῦ χάους σκιὰ ἀνέτειλεν. Ἡ σκιὰ ἐλάλησεν· “ἀκούσατε τὸν ψόφον τῆς οὐσίας.” Οὐδὲ εἷς ἔμεινεν σώφρων ἐν ταῖς πόλεσιν.
Ὁ νοῦς τῶν ἀνθρώπων ἐλύθη ὥσπερ χόρτος ὑπὸ πυρός· πῦρ οὐ κατακαίον ἀλλὰ λυμαίνεσθαι.
Καὶ ἐξῆλθεν ἡ γραφὴ ἡ ἀπόρρητος· ἐν φύλλοις ἄψυχοις ἐγέγραπτο, οὐχὶ διὰ μέλανος ἀλλὰ δι’ αἵματος· καὶ τοὔνομα αὐτῆς, Νεκρονομικόν.
Ἐν αὐτῷ ἐστί τὰ ὀνόματα τῶν ἀφώνων θεῶν· τὰς φωνὰς τῶν πάλαι κεκρυμμένων· τὰς ὁδούς ἐκείνας αἵ φέρουσιν εἰς τὸ μὴ εἶναι.
Ὁ ἀναγιγνώσκων, φυλάξοιτο. Ἡ γλῶσσα τοῦ λόγου τούτου οὐ τῷ χρόνῳ ἐκπνέεται, ἀλλὰ τῷ νοῒ φθείρεται.
Λέγεται ὅτι ὁ γράψας τὴν βίβλον, Ἀμπντὴλ Ἀλχαζρέδ, ἤκουσεν ἐκ τῆς ἐρήμου τὴν κρᾶσιν τοῦ θεοῦ ὃς ἐν σιωπῇ τυγχάνει· καὶ ἐνόμισεν εἶναι πνεῦμα· καὶ ἔγραψεν ἐν ἐκστάσει ἑπτὰ σελήνων.
Ἐκεῖνοι οἱ ἀναγινώσκοντες ἀμειφθήσονται ἐν φαντάσμασι, καὶ οὐκ ἔσται διάκρισις μεταξὺ ὕπνου καὶ ἐγρηγόρσεως. Τὸ φῶς γενήσεται σκότος· καὶ τὸ σκότος ἔσται φῶς.
Καὶ τότε ἐλεύσεται ὁ παλαιός, ἐκ βάθους ἄστρων σβεσθέντων· ἡ γλῶσσα αὐτοῦ οὐ λαλῇ, ἀλλ’ ἄγει· ἡ βούλησις αὐτοῦ οὐ κελεύει, ἀλλὰ εἶναι.
Μήτε ἐξετάζε μηδὲ γράφε· ἀνάγνωθι μόνον ἐν φόβῳ καὶ σιγῇ. Τοῦτο γάρ ἐστιν ἡ ἀρχὴ τῆς γνώσεως, ἀλλ’ οὐχὶ τῆς σοφίας.
