Kapitulli 66
Për Ryosakun, tre vitet që kaloi me Lisën ishin shumë të qeta dhe paqësore.
Ashtu si ajo, edhe vetë Ryosaku ndjeu një ndjesi të thellë lehtësimi kur ishte me Lisën, dhe ashtu si një punonjës zyre që kthehet në shtëpi nga një ditë e vështirë pune dhe përjeton atmosferën e ngrohtë të shtëpisë, gruaja e tij e priti në derë. Ai ndihej aq rehat saqë i erdhi të flinte në prehrin e saj.
Lisa ishte e sjellshme.
...Ajo ishte thellësisht e sjellshme.
Në tre vitet e fundit, nuk ka pasur ulje-ngritje, asnjë grindje, as edhe një grindje të vetme midis tyre të dyve.
Lisa ishte një fëmijë i butë dhe i bindur që i bindej Ryosakut dhe nuk i kthente kurrë përgjigje.
Sigurisht, Ryosaku nuk kishte mundësi t'i jepte Lisës ndonjë udhëzim, e lëre më të krijonte një skenë ku ai i jepte urdhra.
Të dy ishin vërtet të lumtur.
Megjithatë, është gjithashtu e vërtetë se kishte diçka "të pakënaqshme" në zemrën e Ryosakut.
Mirësia e Lisës ishte bërë pjesë e trupit të Ryosakut... ishte bërë natyrë e dytë.
Megjithatë, ai nuk u bë shumë i varur nga mirësia e Lisës, dhe aq më pak ishte arrogant për këtë... ai kujdesej për Lisën dhe ishte i sjellshëm me të.
Nëse po, çfarë është saktësisht kjo gjë "e pakënaqshme"?
Pa dyshim, ishte prania e Miekos.
Edhe pse Ryosaku kalon ditë argëtuese me Lisën, ai është gjithmonë i shqetësuar për situatën aktuale të Miekos në mendjen e tij dhe është i frustruar që nuk mund ta shpëtojë atë, dhe kalon ditë të ëmbla me Lisën. Madje pati një moment kur Ryosaku u habit nga turpi i tij.
Ishte si një pikë e vogël boje e zezë që pikonte në cep të letrës së bardhë të pastër të kaligrafisë... pavarësisht se ku kthehej, ishte thjesht një hije e zezë që nuk mund të fshihej nga shikimi i tij.
Sidoqoftë, Ryosaku u shërua.
Edhe kur kishte gjëra të këqija në shkollën e mesme ose ishte i shqetësuar për notat e tij të dobëta, Lisa ishte gjithmonë pranë tij.
Dhe ajo e shëroi Ryosakun nga gjithë lodhja e tij.
Në këtë kuptim, Lisa ishte "mjekja e zemrës" e Ryosakut.
Megjithatë... Lisa nuk kishte të njëjtën "aromë" si Mieko.
Ajo aromë misterioze dhe simpatike që kishte Mieko, si një aromë, si një qershi e ëmbël dhe e thartë... ndonjëherë aq magjepsëse sa një vjollcë, në momentin që e nuhaste, Ryosakut i binte të fikët.''
Lisa nuk e kishte atë.
Për Ryosakun, "sharmi unik" dhe "kujtimet e saj" që Mieko ia kishte pushtuar gjithmonë zemrën dhe mbetën tek ai si diçka e paharrueshme.
Përpara se Ryosaku të bëhej kaq i afërt me Lisën, ai besonte te Mieko pa kushte, sikur ajo të ishte themeluesja e një feje, dhe e konsideronte atë si ekzistencën absolute, të palëkundur dhe të veçantë për të.
Megjithatë, nga ana tjetër, ndërsa kalon shumë ditë të ëmbla me Lisën, ndjesia e asaj "arome" zbehet gradualisht pa e kuptuar ai.
Ajo ndjenjë nostalgjike e atyre ditëve kur zemra e tij rrihte fort dhe shkëlqente... një ditë, ai filloi ta ndjente të zbehej ditë pas dite.
Në fund, zëri i bukur i Miekos, madje edhe ajo buzëqeshje engjëllore që e magjepsi Ryosakun në shikim të parë... gradualisht u bënë një gjë e së kaluarës, duke u zhdukur përtej kujtimeve të tij.
Kur Lisa niset për në Hokkaido, Ryosaku nuk e mban mend më fytyrën e Miekos.
Një natë... kur Ryosaku kaloi i hutuar pranë ish-shtëpisë së Miekos... ai vuri re se një dritë ishte ndezur brenda shtëpisë.
