Kapitulli 43
Ndërsa Ryosaku qëndronte përpara hyrjes së palestrës, ai dëgjoi zërat e lartë të fëmijëve të mbledhur për Festivalin Tanabata.
Ryosaku hoqi këpucët dhe hyri në muze me çorape veshur, dhe ajo që pa ishte... Ashtu si vitin e kaluar, kishte shumë pemë bambu të mbështetura këtu e atje me shumë shirita letre me dëshira të varura prej tyre... dhe ai mendoi për këtë. Ishin fëmijët që shikonin... mësuesit që i ruanin.
Ndërsa Ryosaku ecte përpara, shokët e klasës e vunë re dhe u nxituan drejt tij.
"A nuk është Takada-kun!... A është trupi yt mirë tani...?"
"Takada-san, ishim shumë të shqetësuar!"
"Faleminderit shumë që erdhët... të gjithë të kemi pritur!"
(Kjo është····!)
Ryosaku nuk mund ta besonte.
Deri tani... deri sot, kur ishte në klasën e gjashtë, nuk kishte marrë kurrë fjalë kaq të mira dhe të ngrohta nga shokët e klasës.
"Dreka e shkollës vëlla!"
Nxënësit e vitit të parë që gjetën Ryosakun nxituan gjithashtu drejt tij.
...Disa nga fëmijët po qanin dhe po përqafonin Ryosakun.
"Onii-chan (（＝ Vëllai im i dashur)... Onii-chan, je mirë tani...?"
"Luaj përsëri me mua."
"Onii-chan, të dua!"
Ryosaku qau pa kontroll.
"Të gjithë... Faleminderit, të gjithëve. Faleminderit... Faleminderit."
