Chapter 37
...Sa kohë ka kaluar?
Ryosaku u zgjua me gjysmën e fytyrës dhe krahun e majtë në tokë pranë portës së shkollës ku kishte rënë.
Kokrra rëre të oborrit të shkollës më ngjitën në fytyrë dhe pjesa e pasme e dorës së majtë më dhembte...
Ai i fshiu ato dhe ngadalë e ktheu kokën e tij që ende i dhembte për të parë përreth.
...Megjithatë, nuk kishte askënd tjetër në oborrin e shkollës përveç Ryosakut.
Jo vetëm kaq, por nuk kishte asnjë shenjë të askujt brenda ndërtesës së shkollës.
(...Çfarë do të thotë kjo?)
☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Pasi u shemb, Ryosaku mund të dëgjonte padyshim zërat e shokëve të klasës dhe mësueses së tij të re të klasës që vraponin drejt tij, duke u shqetësuar për të.
...Madje edhe zhurma e një sirene ambulance mund të dëgjohet në distancë.
Megjithatë... përreth tij kishte një boshllëk të plotë.
Ai nuk mund ta ndiejë praninë e askujt në këtë vend.
Edhe pse Ryosaku u sulmua nga një ankth i papërshkrueshëm, ai donte të dilte nga kjo situatë e frikshme që e rrethonte sa më shpejt të ishte e mundur.
Pastaj, i paqëndrueshëm, ai doli nga porta e shkollës dhe eci në rrugën e tij të zakonshme për në shkollë.
Ajo që Ryosaku pa atje ishte... "pamja e pasme" e asaj vajze nostalgjike.
