Kapitulli 13
Gjatë rrugës për në shtëpi, kur Ryosaku pa shtëpinë e Miekos për herë të parë, u habit se sa e vogël dukej.
"Katër vetë jetojnë në një shtëpi kaq të vogël..."
Shtëpia nuk kishte pllakë emri, por në vend të kësaj kishte emrat e katër banorëve të shkruar me dorë me shkronja të vogla në një dërrasë të papërpunuar druri.
"Setsu Yamada", "Tokiko Minegishi", "Kaori Minegishi", "Mieko Minegishi"
Tokiko duhet të jetë nëna e Miekos. Dhe "Setsu Yamada"" është gjyshja e Miekos. Pasi pa Miekon të hynte nga dera e përparme, Ryosaku e shikoi këtë tabelë për një kohë.
Kur Ryosaku hodhi një vështrim rastësisht në kopsht, dukej se ishte një sipërfaqe mjaft e madhe, rreth dyfishi i madhësisë së shtëpisë kryesore.
...Mieko duhet të luajë këtu çdo ditë.
"Meqë ra fjala, çfarë lloj personi është babai i saj?"
Ishte një pyetje e natyrshme, por ende nuk kishte ardhur koha që Ryosaku ta zbulonte.
Dhe kjo shtëpi e vogël përfundimisht do të bëhet skena qendrore e historisë... Sigurisht, Ryosaku nuk kishte si ta dinte këtë.
☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Pasi e mësoi se ku ishte shtëpia e tij, ngazëllimi i Ryosakut u rrit kur shkoi në shkollë.
Kjo ndodhi sepse kur grupi shkollor i Ryosakut mbërriti pranë shtëpisë, Ndonjëherë ajo mund të shihej duke dalë nga dera e përparme me motrën e saj.
Ose ai e gjente në një rresht në një skuadër.
Edhe pse gjithmonë e kalonin pushimin dhe kohën e shkollës së bashku, të shiheshin me njëri-tjetrin gjatë rrugës për në shkollë ndihej si një ngjarje e veçantë.
Kur të dy shkonin në shkollë, fëmijët e tjerë që i përkisnin grupit i shihnin, dhe për më tepër, shkonin në shkollë krah për krah në rrugën e ngushtë ku makinat e udhëtimit të mëngjesit vinin e shkonin.
Kjo është arsyeja pse Ryosaku dhe Mieko i duronin ndjenjat e tyre të dëshirës për të luajtur së bashku, dhe buzëqeshnin vetëm kur bënin kontakt me sy... ky është rregulli i pathënë që ishte vendosur.
Dhe të dy shpërthyen frustrimin që kishin mbajtur fshehur në atë kohë menjëherë gjatë pushimit të tyre.
Në një ditë të tillë, të dy e bënë "komunikimin" e tyre edhe më intensiv sesa ditën që nuk u takuan kur shkuan në shkollë.
Edhe pse të dy ishin fëmijë, dhe Ata nuk bënë një bisedë të mirëfilltë, por ishin në gjendje t’i kuptonin plotësisht ndjenjat e njëri-tjetrit.
