Kapitulli 121
"I dashur Z. Ryosaku Takada.
Ryosaku-kun, do ta kaloj përshëndetjen sezonale në fillim.
Nuk më pëlqejnë formalitete të tilla boshe. Në një farë mënyre, nuk kam qenë kurrë nga ata që pëlqejnë përshëndetjet e rreme dhe sipërfaqësore.
Meqë ra fjala, Ryosaku-kun.
Faleminderit shumë që erdhe ta takosh Miekon ditën tjetër.
Mieko ishte gjithashtu shumë e lumtur... Çdo ditë, sa herë që ka kohë të lirë, më flet me entuziazëm për ty.
Ajo të donte që kur ishte ende fëmijë.
Ajo të donte vërtet me gjithë zemër.
...Sigurisht, edhe sot, në këtë moment, ajo ende të do, njësoj si në të kaluarën, jo, madje më shumë se më parë. Unë e dua, sigurisht.
Më vjen shumë keq për Tokikon.
Kam provuar ta qortoj shumë herë, jo vetëm atëherë, por rregullisht, por ajo ishte mjaft kokëfortë.
Ajo gjithmonë ka pasur atë temperament të zjarrtë, krejtësisht të ndryshëm nga unë, dhe kështu që që nga fillimi i martesës sonë, unë dhe gruaja ime shpesh përplaseshim ballë për ballë dhe debatonim vazhdimisht. Vjehrra ime, Setsu Yamada, ishte njësoj si ajo. Ose ndoshta kishte një personalitet edhe më të zjarrtë se Tokiko. Pra... Në këtë kuptim, ky mund të jetë një rast i përsosur i trashëgimisë së diçkaje nga prindërit e dikujt.
Oh, më falni.
Por, Ryosaku-kun.
Tokiko dhe nëna e saj Setsu janë të dyja njerëz me zemër të mirë.
Për të mirën e tyre, e garantoj vetë.
Është thjesht se ato janë pak më pak të mira se shumica e njerëzve në shprehjen e vetvetes... në shprehjen e ndjenjave të tyre me fjalë dhe në të folurit me dikë ballë për ballë.
Dhe për shkak të personaliteteve të tyre të drejtpërdrejta, të ndershme dhe intensive, që do të thotë se nuk mund ta mashtrojnë veten, të përdorin fraza të zgjuara dhe të shëmtuara ose të gënjejnë, është e vështirë të dish se çfarë po ndodh vërtet thellë brenda tyre. Unë personalisht mendoj se është e vështirë për njerëzit që nuk i njohin "vlerat absolute" të vërteta të këtyre grave, siç janë mirësia dhe dhembshuria e vërtetë për të tjerët, të kuptojnë natyrën e tyre të vërtetë... ose "sharmin" e tyre të vërtetë njerëzor.
E di që kjo është përsëritëse, por besoj se ti, Ryosaku-kun, ke kohë që e ke kuptuar "natyrën" dhe "sharmin" e tyre të vërtetë. Por e përsëris, për hir të tyre, e kam shtuar qëllimisht këtë shpjegim të gjatë.
Ryosaku-kun, kishte një arsye pse ia besova këtë letër Ryoko Takita-san, motrës së ish-të dashurit tim.
Duket se kam parë "ëndrra të këqija" pothuajse çdo ditë kohët e fundit... Kur zgjohem, nuk mund t'i mbaj mend fare, dhe ndiej fort se ato janë një lloj mesazhi i rëndësishëm që lidhet me fatin tim.
Për shkak të kësaj, mendova se në rast se do të më ndodhte diçka, mund të ishte një ide e mirë të lija një mesazh për ty si ky, përpara se situata të bëhej shumë e pafat dhe i pashpresë.
Ryosaku-kun.
Siç ta thashë drejtpërdrejt atë ditë, ti je tashmë si një bir për mua.
Jo, ti je djali im i vërtetë.
Që kur Mieko më tregoi për herë të parë për ty, mezi prisja të të takoja.
Doja ta përjetoja vetë se çfarë lloj personi je, njeriu që Mieko e do... çfarë lloj "sharm-i njerëzor" ka ai.
Kur të takova vërtet, kuptova se intuita ime nuk ishte gabim.
Ti je vërtet e denjë të zgjidhesh nga Mieko, vajza e saj e dashur.
Unë besoj se një Ryosaku-kun kaq simpatik dhe i sjellshëm është një "burrë i vërtetë".
Dhe kështu, kam një kërkesë për ty. Të lutem vazhdo ta duash dhe ta çmosh Miekon... vajzën time të çmuar, dhe një ditë ta mirëpresësh atë si gruan tënde.
Në rast se më ndodh diçka, ka diçka që do të doja të të besoja.
Këto janë "unazat e martesës" sime dhe të Tokikos, të cilat po ia besoj Ryoko Takita-san.
Unë dhe Tokiko zakonisht i heqim këto unaza nga gishtat e unazës së majtë dhe i ruajmë sepse na pengojnë në punë.
Do të doja t'jua dhuroja këto unaza ty dhe Miekos si dhuratë.
Do të doja që Ryosaku-kun të mbante unazën time... dhe Mieko të mbante unazën e Tokikos në gishtat e tyre në ditën e dasmës së tyre.
Ah, mezi pres "ditën tënde të madhe".
Ditën kur unë, si babai i nuses Mieko, të ec krah për krah me të në altar... Shpresoj që një ditë kaq e mrekullueshme të vijë së shpejti.
Ryosaku-kun, kam një dhuratë tjetër për ty.
Ky është një album që e kam ruajtur si thesar, i Miekos si fëmijë.
Ai përmban foto të Miekos sonë të dashur, të bëra nga Tokiko dhe unë në pika të ndryshme kthese në rritjen e saj që nga lindja.
Tokiko bëri të gjitha fotot e Miekos kur jetonte me të në Y Qyteti dhe i la për ne.
Fotot tregojnë të gjitha ngjarjet në Shkollën Fillore K... të gjitha janë bërë nga Tokiko.
Ka foto të mësueses së klasës së Miekos, mësueses Suzuki, dhe të shokëve të klasës së Miekos... dhe ty, Ryosaku-kun.
Miekos i pëlqen veçanërisht fotoja jote dhe e saj së bashku... ajo duket e magjepsur nga ty në foto, dhe pastaj, pa frymë, me sy të shndritshëm, më flet me pasion... ajo duket kaq e lumtur.
E sheh, Ryosaku-kun.
Kur të takohesh me ne një ditë, doja të të tregoja me gjallëri të gjitha këto kujtime të mrekullueshme që ke në mendje... të gjitha kujtimet e pazëvendësueshme që ke me Miekon, si një rrotull fotografish.
Vjehrra ime, Setsu Yamada, më ka pyetur shumë herë: "Hej, Isao-san. A e njeh albumin me fotografitë e Miekos kur ishte e vogël? Pyes veten se ku shkuan... Papritmas doja t'i shihja."
Por patjetër doja t'jua jepja... Ryosaku-kun, një ditë.
Ajo ka pak sëmundjen e Alzheimerit... Më tha se nuk i pëlqente të jetonte këtu dhe se do të kthehej në fshat, dhe në atë kohë isha shumë e shqetësuar nëse duhej ta lija të jetonte vetëm.
Megjithatë, shoqja e saj më e mirë, Chii Omori-san, pronarja e dyqanit të ëmbëlsirave, vinte ta kontrollonte pothuajse çdo ditë, madje e mbyllte dyqanin dhe bënte çmos për t'i blerë gjërat e nevojshme dhe ushqimet e përditshme.
Nëna ime ishte e moshuar dhe nuk kishte asnjë garanci se ajo do të mbetej e shëndetshme përgjithmonë... dhe ishte gjithashtu fakti që ajo kishte "mbështetje" kaq të fortë në jetën e saj... kështu që në fund, vendosa të pajtohesha me dëshirat e saj... kështu ndodhi.
Për shkak të efekteve të Alzheimerit, kisha frikë se ky album i rëndësishëm fotografish do të humbiste, kështu që e mbajta në një vend të sigurt, edhe pse ndihesha keq për këtë... kështu shkoi.
Këtë herë, do të doja ta lija me ty, "përkohësisht".
Herën tjetër që do të takohesh me mua dhe Miekon, shpresoj se do të flasësh për kohët e vjetra me ne... dhe do të kujtosh, ndërsa ju të dy shikoni albumin e fotove së bashku...
Dhe kur të vijë ajo kohë, shpresoj sinqerisht që kjo letër e gjatë të bëhet një temë qeshjeje për ne dhe se do të jetë një "shqetësim i çastit" i imi.
Ryosaku-kun, të lutem vazhdo të kujdesesh mirë për Miekon.
Ryosaku-kun, të cilën Mieko e zgjodhi, e njohu dhe e donte nga thellësia e zemrës së saj, me kënaqësi do të të pranoj si "birin tim të vërtetë" dhe do të ëndërroj të jetojmë së bashku një ditë, dhe do ta lë stilolapsin tim këtu.
Të lutem kujdesu mirë për djalin tim, Ryosaku-kun.
8 shtator 1989, Isao Minegishi
Shënim:
8 shtatori është ditëlindja e Miekos.
Pra, unaza e martesës së Tokikos u bë "dhurata e saj e ditëlindjes" sot.
Atëherë, lamtumirë për tani...
Me respekt."
