Kapitulli 117
"Mendova kështu... duhet të jesh Ryosaku Takada-san. Ishte pikërisht siç tha Isao-san. Ryosaku-san, a e di çfarë po ndodh me Mieko-chan dhe Isao-san tani..."
"Ryoko-san..."
"Duke gjykuar nga shprehja jote, ti tashmë e di... Ryosaku-san, duhet të ketë qenë e vështirë për ty. Mund ta imagjinoj si po ndihesh tani."
Duke thënë këtë, Ryoko u ul pranë Ryosakut dhe ia ledhatoi butësisht shpinën.
Në atë moment, diçka e nxehtë i fryu zemrën Ryosakut... dhe lotët i rridhnin pafundësisht nga sytë.
(Mieko-chan... ti... je vërtet e vdekur. Unë... nuk arrita ta shihja fytyrën tënde të fundit apo pamjen tënde të adhurueshme, dhe këtë herë jam vërtet e ndarë nga ty përgjithmonë... Mieko-chan... Ah... Mieko-chan...)
Ryosaku lexoi letrën që mori nga nëna e Miekos, Tokiko, dhe "vdekja e Miekos" që ai e kishte marrë vetëm si "informacion" në atë kohë tani e goditi si një realitet që i copëtonte zemrën.
Që kur mësoi faktin e "vdekjes" së saj, zemra dhe sytë e tij më në fund u mbushën me lotët e tij të trishtuar, të trishtuar të zisë për vdekjen e Miekos, të nxehtë dhe intensivë, sikur të rridhnin njëri pas tjetrit nga fundi i një burimi të tharë, duke i lagur faqet.
... Ai kurrë nuk do të jetë në gjendje ta përqafojë përsëri.
Ai kurrë nuk do të jetë në gjendje ta puthë përsëri.
Ai kurrë nuk do të jetë në gjendje të flasë përsëri për dashurinë me të, përgjithmonë.
Kurrë më... Po.
Kurrë më.
