Κεφάλαιο 3
Ο Ριόσακου ήταν ένα αγόρι που "πήγαινε συχνά στην τουαλέτα".
Δεν ξέρω αν είναι εξαιτίας του σχηματισμού του ή επειδή δεν είχε πρόβλημα με τα νεφρά του επειδή δεν πήγε σε γιατρό, αλλά ήταν ένα παιδί που ουρούσε πολύ.
Ακόμα και στην τάξη, πάντα πηγαίνει στην τουαλέτα τουλάχιστον μια φορά. Στην αρχή, ο δάσκαλος της τάξης ήταν μπερδεμένος και ενοχλημένος, αλλά τελικά κατάλαβε τον Ριοσάκου και είπε στους συμμαθητές του, "Αυτό είναι το σώμα. Όλοι πρέπει να καταλάβουν".
Έτσι, η δασκάλα της τάξης μετέφερε τη θέση του Ριόσακου στο πίσω μέρος της τάξης, σε μια ειδική θέση ακριβώς δίπλα στην συρόμενη πόρτα στην είσοδο.
Έτσι, όταν ένιωθε την ανάγκη να κατουρήσει, μπορούσε να πάει στην τουαλέτα ήσυχα, χωρίς να διακόψει το μάθημα.
Ακόμα κι αν υπήρχε αλλαγή θέσης, μόνο η θέση του ήταν σταθερή σε αυτή τη θέση.
Υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι που δεν ένιωσαν άνετα με την απάντηση του δασκάλου της τάξης.
Στην τάξη, ο Ριόσακου έδειχνε έναν ελαφρώς διαφορετικό τρόπο ομιλίας και δράσης, όπως να λέει πράγματα όπως "Το ξέρω ήδη αυτό!" Από την άλλη πλευρά, πρέπει να ήταν μια απέχθεια απέναντι στην πλευρά του δασκάλου που έδειχνε κατανόηση παρόλο που η τάξη διακόπτεται συχνά από την επιθυμία να ουρήσει.
Εντούτοις, δεν υπήρξε κανένας "κακοποίηση" ή "ενόχληση" εναντίον του.
Έχει κάτι σαν αύρα που δεν τον αφήνει να το κάνει αυτό, και μπορεί να είναι επειδή ένιωσε την πίεση του "Μην ανησυχείς για μένα", με άλλα λόγια, "Γκόλγκο 13".
Μέχρι να μπει ο Ριόσακου στο σχολείο στο τέταρτο έτος του, τα λόγια και οι πράξεις του θα γίνουν πιο έντονα.
Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, παίρνει μια λυπηρή, υπονοητική στάση.
Ο Ριόσακου ήταν πλήρως ενήμερος ότι δεν θα τον έπαιρναν στα σοβαρά όλοι, αλλά τα αληθινά του συναισθήματα που ήταν κρυμμένα βαθιά στην καρδιά του, "Θέλω πραγματικά κάποιος να με φροντίσει", μπορεί να βγήκαν σε μια διεστραμμένη μορφή.
Έτσι, ο Ριοσάκου απομονώθηκε όλο και περισσότερο από τους γύρω του.
Κανείς δεν νοιαζόταν πια γι' αυτόν, ούτε τα αγόρια ούτε τα κορίτσια.
