Գլուխ 3
Ռյոսակուն մի տղա էր, ով շատ էր գնում զուգարան։
Չգիտեմ՝ իր կոնստիտուտի՞ց է, թե՞ երիկամների հետ խնդիր չի ունեցել բժշկի չգնալու պատճառով, բայց շատ միզող երեխա էր։
Նույնիսկ դասարանում նա միշտ գոնե մեկ անգամ գնում է զուգարան։ Սկզբում տան ուսուցչուհին շփոթված և զայրացած էր, բայց ի վերջո հասկացավ Ռյոսակուին և իր դասընկերներին ասաց. «Դա է մարմինը: Բոլորը պետք է հասկանան»:
Այսպիսով, տան ուսուցիչը Ռյոսակուի նստատեղը տեղափոխեց դասասենյակի ամենահետևի հատվածը՝ մուտքի մոտ գտնվող լոգարիթմական դռան մոտ գտնվող հատուկ նստատեղին:
Դրանով, երբ նա միզելու ցանկություն զգաց, նա կարողացավ հանգիստ գնալ զուգարան՝ նվազագույնի հասցնելով դասի ընդհատումը։
Եթե անգամ նստատեղի փոփոխություն է եղել, ապա միայն նրա նստատեղն է ամրագրվել այդ դիրքում։
Կային բավականին քիչ մարդիկ, ովքեր իրենց հարմարավետ չէին զգում տան ուսուցչի պատասխանից:
Դասարանում Ռյոսակուն ցույց տվեց խոսելու և վարվելու մի փոքր այլ ձև, ինչպես օրինակ՝ «Ես արդեն գիտեմ դա»: Մյուս կողմից, դա պետք է ըմբռնումով լիներ ուսուցչի կողմից, թեև դասը հաճախ ընդհատվում էր միզելու ցանկությամբ:
Սակայն նրա նկատմամբ «բուլինգ» կամ «ոտնձգություն» չի եղել։
Նա ունի աուրայի պես մի բան, որն իրեն թույլ չի տալիս դա անել, և դա կարող է լինել այն պատճառով, որ զգացել է «Մի անհանգստացիր ինձ համար», այլ կերպ ասած՝ «Գոլգո 13»-ի ճնշումը։
Երբ Ռյոսակուն չորրորդ կուրսում ընդունվի աբակուսի կրեմի դպրոց, նրա խոսքերն ու գործերը ավելի ընդգծված կլինեն:
Առանց առանձնահատուկ պատճառի, նա տխուր, հուշող կեցվածք է ընդունում։
Նա լիովին գիտակցում էր, որ իրեն ոչ բոլորն են լուրջ վերաբերվելու, բայց սրտի խորքում թաքնված իր իսկական զգացմունքները, «Ես իսկապես ուզում եմ, որ ինչ-որ մեկը հոգ տանի իմ մասին», կարող է հայտնվել խեղաթյուրված տեսքով:
Այսպիսով, Ռյոսակուն ավելի ու ավելի էր մեկուսացվում իր շրջապատից։
Նրա մասին այլեւս ոչ ոք չէր մտածում՝ ոչ տղաները, ոչ աղջիկները։
