Kapittel 85
Så, etter meir enn sju år, kan Ryosaku og Mieko sjå tilbake på eit minneleg møte.
Etter å ha gått gjennom mange vendingar og vendingar, stadfesta dei to sin sterke og urokkelege kjærleik til kvarandre.
Men Ryosaku følgde ei ubeskriveleg skuldfølelse då han høyrde Miekos neste ord.
"... Sjå, Ryosaku-kun... Eg har alltid, alltid tenkt på deg, alltid vore åleine. Mange gutar nærma seg meg. Men eg kunne ikkje glemme deg... Eg hadde aldri vore saman med nokon, og eg avviste alle dei kjekke og framsetjande fangene. Og så ventet eg. Eg trudde at ein dag ville du komme og henta meg, som ein prins på ein kvit hest. Ryosaku-kun var den einaste elskaren eg hadde. Det var ingen annan enn Ryosaku-kun som kunne gjera meg lykkelig. Eg trur Gud oppfyller ønskene mine".
Mieko sa dette og freista kinnet sitt mot brystet til Ryosaku som eit barn som klamrar seg til far sin.
Ryosaku følgde igjen med Mieko.
Ved første blikk ser det ut til at Ryosaku har bede om unnskyldning for sine avskyelege handlingar som førte til at han og Mieko vart skild for sju år sidan.
Men Ryosaku visste at Mieko hadde lidt av mobbing og hadde slutta å gå på skule.
Men Mieko heldt fram med å tenke på Ryosaku med mot. Ho opna ikkje hjartet sitt for nokon annan enn Ryosaku, og venta berre på han. I mellomtiden, var Ryosaku sjølv druknen i søte dagar med Lisa, oppmuntra av Rika... og tapt seg sjølv i å sjå filmar med Rika... Nøytte han ikkje av desse "dagane med avslapning" til det fulle?
Ryosaku grovte over slike ting medan han strøk Mieko i håret.
Medan Mieko led åleine, heldt Ryosaku, kva han enn sa, seg tilbake og var tilfreds i sin "trygge sone", ute av stand til å redde Mieko som led åleine, og levde livet sitt i fred og ro...
Men likevel fann Ryosaku ikkje motet til å møta Mieko, som han elska så inderleg, og som heldt fram med å lita på han, med det faktum at det var berre takket være den sterke støtta frå Lisa og Rika at han hadde fått det han er i dag.
Sjølvsagt, sjølv om Mieko fann ut sanninga, om Ryosaku ærleg fortalde henne heile historia, ville ho sikkert latte og tilgjeve han.
Men Ryosaku ville sjølv at Mieko skulle anerkjenna at han alltid hadde elska berre Mieko, rett fram og med ei rein, usminked kjærleik som ikkje lét rom for kjenslene til nokon annan.
Og, viss han neste gong treff Lisa eller Rika... må han halde møtet sitt med den søte Mieko hemmeleg uansett kva, må han ikkje introdusere Lisa eller Rika for Mieko... det er så langt han hadde tenkt.
Sjølv om Mieko og Ryosaku darra av glede over gjenforeningen, så la dei den fryktelege "demonen" og den "sjuke guden av tida", til, lokka av den skyte og mørke sida som lurte i Ryosaku si hjarte, stille og stille på dei... klar til å rive dei to vekk igjen.
