Kapittel 83
"Ryosaku-kun... du er Ryosaku-kun, ikkje sant?"
"Mieko...chan..."
"Eg skal ta på skoene mine no, så de må vente".
Med det sagt, tok Mieko på seg skoene sine og gjekk over til der Ryosaku stod ved inngangen...
Mieko hadde no vorte like høg som Ryosaku.
Og den dagen Ryosaku og Mieko møtte kvarandre, var det engleaktige smilet hennar på skulen, som blei brukt til å markere inngangen deira.
Miekos røyst hadde enno ein del av den gamle søte tonen, men ho hadde endra seg til ei sjarmerande, vakker røyst med auraen til ei voksen kvinne.
"Ryosaku-kun... det har vore ei veldig lang tid. Kor mange år har det vore sidan vi sist møtte...?"
"... Sju år sidan. Det er sju år".
Dei to ser på kvarandre i ein god stund.
Det som kom til tankar i hjartet til Ryosaku... og i hjartet til den vaksne Mieko var dei mange kjære minnene frå det fyrste møtet deira til skilnaden... og dei lange, smertefulle dagane etter den siste møtet deira.
"Ryosaku-kun... Eg har ynskt å treffe deg i så lang tid!"
Medan Mieko sa dette, hoppa ho inn og omfamna Ryosaku med all si kraft.
"... Mieko-chan. "
Ryosaku heldt òg den kjære Mieko fast i armane sine.
"Mieko-chan, du har vakse så mykje. Og du er mykje finare enn du var då vi møtte deg".
"Du har vorte så mykje sterkare, Ryosaku-kun. Så mannleg og mektig... "
Ryosaku strøk forsiktig Miekos lange hår, som om han elska henne.
Mieko blei òg avhengig av Ryosaku som eit lite barn.
Ho gravla andletet sitt i brystet hans og freista kinnet mot andletet til kjæresten hans om og om igjen.
"Mieko-chan... du luktar så godt. Det er den same søte lukta av kirsebær som før".
"Du, Ryosaku-kun, du har ei fantastisk lukt, som frisk grønt. Du har ikkje endra deg med heile tida. Du luktar akkurat som far min og Lisa-chan".
Ryosaku var overraska.
Han, Lisa... og faren til Mieko hadde alle same lukta...!
