Kapittel 80
Frå då av møtte Ryosaku og Rika Toyama kvar søndag, studerte side om side på biblioteket, gjekk på kino, og vart så nære som elskarar.
Men på grunn av ugunstige omstende som det at dei var innskrivne på ulike skular og Ryosakus ekstremt dårlege karakterar og avsky for skolarbeid, møtte dei to gradvis mindre ofte og vart framande.
Han har ikkje lenger kontakt med Lisa Tanaka, som flytta til Hokkaido.
Ryosaku hadde gode karakterar på grunnskolen og var i den beste klassa på skulen sin.
I den falske eksamen som blei halden ein månad før høgskoleinntaksexamen, kom han endeleg på førsteplassen på skulen, og hadde høge forventingar til framtida si.
Han gjekk inn på den lokale høgskolen Y-Higashi med godt mot, og til og med i dei detaljerte testane som blei gjennomførte på skulen, kom han først i alle fag bortsett frå engelsk.
Og... toppen av lista, som var plassert i korridoren, var det alltid namnet "Ryosaku Takada".
Ryosaku tiltrekkar seg merksemd og respekt i klassen sin.
... Men etterkvart plutseleg vart han ein trist mann, og karakterane hans gjekk ned. Sjølv om han ikkje var god i engelsk, klarte han å halde karakterane høge på grunnskolen ved å bruka "studeringsmetoden"... ... Då forsvinn han frå engelsk og blir sitjande på botnet i klassen.
Som eit resultat, endra holdninga til klasskamratane hans, som i utgangspunktet hadde hatt ei oppmuntring til han, seg... Til og med lærarane, som hadde store vonar om framtida til Ryosaku, byrja å behandle han som ein underleg.
For fyrste gongen i livet hadde Ryosaku følgt med på den harde, harde kjensla han hadde fått av dette. Han blei ein student i andre klasse og klarte å melde seg inn i den førebedreiande klassen ved eit nasjonalt universitet som "botten av klassen", men rundt denne tida... Då hadde han vorte særs misunneleg mot menneskeheten, og karakterane hans hadde falle ned lenger.
Heime fekk han skulda og vart skeldt ut av foreldra. Etter sommaren på andre året på high school, gjekk han heilt frå studiene sine.
På den tida var han avhengig av film, tegneserier og romaner.
Det som heldt han frå å leva eit hardt og desperat liv var den typen underhaldning og dei mange vage minnene han hadde med Mieko og dei andre.
Sjølv midt i dei vanskelege dagane forsto Ryosaku seg sjølv fullt ut gjennom dei glitrande, drømmefulle dagane han var saman med Mieko... og dei søte dagane med den snille Lisa Tanaka.
Og Ryosaku klarer på ein eller annan måte å halda seg under kontroll, støtta av minner om søte dagar med Lisa Tanaka, som var snill mot han, og Rika Toyama, som forsto han godt og høyrde på dei mange bekymringane hans utan å ein gong plaga han. ... Berre det verste "dropp-out" vart unngått.
Han blir forlatt av klassekameratar og lærar, og marerittarike "mørke åra" hans kjem til slutten. Og han blir endeleg frigjort frå det elendige livet sitt.
Sjølv om han ikkje kunne gå på universitetet, var det faren hans som tilbød han ein hjelpende hand ettersom han ikkje hadde noko anna å gå til.
Faktisk, då faren til Ryosaku var student, led han av nøyaktig same situasjon som sonen sin, og fall i karakterane sine og blei sparken ut av klassen. Han leita til skulen for å finna fram til målet sitt.
Etter å ha gått på far sin alma mater, blir Ryosaku forsonde med faren sin, som hadde reta han på high school, og går tilbake til det fyrre forholdet sitt med moren sin ... som han konsulterer meir enn før.
Men sidan han ikkje var bonde, var det hardt å arbeide på farmen på det nye universitetet hans.
Fram til det punktet hadde Ryosaku ikkje hatt nokon erfaring med fysisk arbeid, så han fall bak klassekameratane sine som var van med å arbeida på gårda og hjelpa til med husarbeidet.
...og endar opp med å bo på eit sovesals der han ikkje kan få nære vener i klassen sin.
På denne skulen, alle studentar, inkludert dei som bur rett ved skulen, blir tvinga til å bu i ein sovesal det første året, for å hjelpa dei med å få vener.
Dette systemet var utforma for å gje unge, som skal ta ansvar for framtida til japansk landbruk, høve til å skapa pålitelege vener og utvikla ei sans for solidaritet gjennom å leva saman.
Men fram til no har Ryosaku vore på ein "høgskole der det ikkje var kriminelle studentar".
Ryosaku levde omgjeven av ærelege studentar, men frå byrjinga kom han ikkje godt ut med dei nye klassekameratane sine, som tok "vokse manerer" som drikking, røyking og lek med kvinner som eit vanleg oppdrag.
Det som heldt fram eit så godt arbeid var "leserommet" i sovesalen.
Det var ikkje eit stort rom, og det var temmeleg tomt, men for han var det akkurat som eit "kompleks".
Sjølv om det ikkje var mange bøker i rommet, var det nokre interessante bøker som "Foreign Jokes", og kriminelle studentar kom ikkje inn i rommet for å lesa slike bøker.
For Ryosaku, som elskar stille miljø og elskar å lesa, var dette rommet ein perfekt "himmel".
Ryosaku var innskriven i ein klasse som heitte "Landbruksdepartementet", som spesializerte seg for å dyrka ris og markgrøt, men til slutt møtte han to studentar i "Dyredyredepartementet", ein klasse som spesializerte seg for å fetta og ta opp kuer, svin, kyllingar, etc.
Ryosaku vart ven med dei to, og dei tre byrja å snakka og lesa saman i dette vesle rommet.
Og på dagane då dei andre to ikkje var i rommet, byrja han å skrive ned minnene sine litt for litt i notatboken sin, minnene om dei nostalgiske og spennende dagane han brukte med Mieko, Lisa og Rika... og kom til å ta det som sin eigen "trøyst".
Som Ryosaku skriv, flommar mange dyre minne han nesten hadde gløymt ut, eit etter eit, som om dei sprut ut av ei fontene av minne... somme gonger med tårer i augo, og somme gonger dei tre jentene som dukkar opp i det fjerne som eit spøkelse.
Han flakka og leika med fantasien sin allereie etter ei kjær kjæraste jente.
Mieko og Lisa... og Rika gav han eit "kjærleiks vitnemål".
Ryosaku ville bevare desse minnene i form av ein "roman" ein dag.
Så han fann fritida, skreiv på det, og reiste på ein lang reise for å finne minner med jentene.
