Kapittel 68
"Unnskyld meg".
Då Ryosaku banka på den træskøyvende døra medan han ropa ut til personen inni huset, trudde han han høyrde eit svakt svar innanfrå.
Men sjølv etter å ha venta ei stund, kom ikkje den personen som skulle vera inni ut.
I løpet av den tida leita han etter dei fire treplattene som tidlegare hadde henga på veggen framme, og som hadde namn på dei fire personane som ein gong hadde budd i dette huset.
... Men han finn det ikkje.
Medan Ryosaku gjorde dette, nærma ein figur seg frå innsida av huset, og blokkerte lyset.
Gjennom glaset kunne han sjå ei lita figur som bytte til utendørs sko i inngangen.
Den personen som opna døra var... ei kvinne.
Ho var ei svært gammal kvinne med kvitt hår.
"Kven er du?"
Kvinna som svara med ein elegant røyst var ei gammal kvinne med eit rynka andlet, men ho var ein melankolik gammal kvinne som gjorde ein tenkjer at ho må ha vore verkeleg vakker då ho var yngre.
Ho synest å vera på vakt mot den plutselege vitjan om natta.
Ryosaku trudde det.
(Denne personen må vere bestemor til Mieko... Setsu Yamada. Tokiko-san er... med andre ord, mor til Miekos mor.)
"... God kveld, beklager at eg bryt inn så plutseleg. Eg heiter Ryosaku Takada. Eg er ven med Mieko Minegishi, som var her før"...
"Er ikkje det sant? Mieko er ...?"
Så snart Ryosaku hadde nemnt Mieko sitt namn, blei uttrykket til den gamle kvinna mildare.
"Eg skjønar. Du er venen til Mieko... Kva er då sambandet mellom deg og Mieko?"
" Ja, eg var faktisk i den øvre klassen då Mieko-san gjekk på grunnskulen K, og sjølv om vi var langt frå kvarandre i alder, kom eg veldig godt overens med Mieko-san. "
"Vel... det er sant. Du må ha vore veldig snill med Mieko".
"Eg trur eg har eit problem".
I dette øyeblikket, det første som kom til tankar for Ryosaku var den dagen... siste gongen han såg Mieko, den dagen, den tida med den syndige handlinga når han kaldnok stoytte henne vekk, og endå meir... Miekos brennande raude auge stirra på han.
Det dystre minnet av det øyeblikket kom plutseleg tilbake til han... og han kunne ikkje med tillit og tydeleg hevda at han "elskte" Mieko, så han enda med å gje eit vagt svar.
"Ah...um, du er Mieko-san si bestemor, nei, du er bestemor hennar, ikkje sant...?"
"Ja, det er sant. Eg heiter Setsu Yamada. Det var godt å treffe deg, Ryosaku-san. Mieko er den søte barnebarnet mitt. Og sjølvsagt, syster hennar, Kaori. Ho har det betre enn før ho var her. Ho har òg vorte litt lengre. Ho var ei lita og søt lita jente då, men utseendet hennar har endra seg fullstendig sidan den tida. Eg har alltid vore med Tokikos mann, med andre ord Miekos far. Eg budde med Mr. Isao, men... Tilsynelatende liker eg ikkje å bu i ein by nær Tokyo. Eg byrja å bu her i det gamle huset mitt for ei tid sidan. ”
"Forresten, Setsu-san, kvar er Mieko-san no?"
"Åh, det er ikkje sant. Har du ikkje høyrt frå Mieko...? Det er K-byen i Saitama. Sjå at det er ein by som har vore kjend for å produsere støypingar lenge. Hr. Isao er ein arbeidar for Hokkaido Beer Co., Ltd. der. Just no bur Mieko og dei andre i den offisielle bustaden der... i arbeidararnes sovesal".
Etter å ha høyrt så mykje, kunne ikkje Ryosaku hjelpa seg sjølv utan å ønskja å sjå Mieko i andletet... den søte figuren.
Eg har høyrt at ho har vorte ganske høg, men eg undrar korleis ho har vorte...
Difor bestemte Ryosaku seg for å spørje den gamle kvinna.
"Setsu-san, eg har ein kjensle av dette". Eg har eit ønske".
"Hey, Ryosaku-san. Fortel meg kva som helst".
"Mieko-san sitt bilete... kanskje du har eit?" Om henne når ho var her. "
"Ja, det er eg. Eg trur det er i eit eller anna rom der. "Vent, eg skal sjå etter den".
Etter å ha sagt det, forsvann Setsu-san bak i huset.
Medan ho kom med bileta, tok Ryosaku ein avslappnad titt rundt på innsida av huset.
Når du går inn gjennom den skøyvedøra med frosted glass, ser du betonggulvet i den smale inngangen der Ryosaku står for tida.
På bakken ligg den tomme esken som inneheldt riskokaren.
Ein magisk riskokar som hindrar ris frå å klistra! ' var trykt på ho.
Til venstre kunne han sjå eit smalt rom i japansk stil som var omtrent seks tatami-matar i storleik, og til høgre eit endå smalt kjøkken.
Det var ein tømmergang i midten... med eit toalett bak, og Ryosaku kunne sjå eit studie rom der Mieko og systrene hennar brukte tida si.
Og etter ei stund kom Setsu-san tilbake frå bakrommet, og han gav Ryosaku ein einskild kopling og sa:
"... Fotot i denne konvolutten er det einaste fotot eg har av Mieko.
Som for Miekos bilete frå den tida...faktisk, er det ikkje mange igjen i familien vår. Men Ryosaku-san, du var ein kjære ven av Mieko, ikkje sant? "
"Ja, det er det".
"Det er bra. Vel, eg skal gje deg ein rett. Til gjengjeld, vær så snill, ta vare på det. Neste gong eg ser Isao-san og dei andre, tek eg eit anna bilde".
"Takk skal du ha, Setsu-san! Eg... Eg veit ikkje korleis eg kan takke dykk".
"Det er greit. Dessutan har eg eit møte på Bursdagshjemmet. Dette samfunnet er verkeleg problematisk. Eg ringer Mieko og fortel henne om deg seinare". Så ta med deg dette bildet i dag, som eit minne. Kom tilbake seinare".
"Ja, eg veit det. Eg kjem definitivt på besøk. Takk så mykje!"
"Ver forsiktig når du kjem heim. No skal de få sjå".
Ryosaku følde seg som ein draum.
(Det har vore ei stund sidan eg sist såg Mieko-chan.
Og Setsu-san vil jamvel kontakte Mieko-chan, ikkje sant? Det var verdt det for meg å ha vore tålmodig og venta. ... Eg er sikker på at Mieko-chan gleder seg til å møta meg...! )
Ryosaku er full av håp og rusar heim med ein konvolutt med Miekos dyre foton i hjartet, og er frustrert over at det tek så lang tid å koma dit.
