Kapittel 67
Då Ryosaku stirra på ljoset som lek gjennom glasdelen av den skyvedøra, såg han ei vag figur som spegla seg gjennom det frostete glaset.
Straks tenkte han: "Kanskje Mieko er i huset?"
Men då han tok ei nærare kikk, la han merke til at røyrslene til personen gav intrycket av ei "busyness" som Mieko aldri hadde vist til Ryosaku i fortida.
(Nei, det er ikkje Mieko-chan.)
Han innsåg at...
(Om det ikkje er Mieko, kven er då figuren inne?)
Med eit slikt spørsmål, stod Ryosaku framfor døra, ute av stand til å røra seg, tapt i tankar.
Dei siste tre åra, sidan Mieko forsvann, hadde det ikkje vore noko teikn på nokon i rommet, men no var det nokon... Det var ei litt uhyggeleg situasjon.
Kanskje er dette eit godt høve til å fjerne alle dei vonde åndene som alltid har hindra Ryosaku i å få sjå Mieko att og øydelagd alt håp.
Og det såg ut til å vera den "små endringa" han venta på.
Fram til no har Ryosaku vore i stand til å halde seg sjølv fordi "partneren", som er like mektig som Mieko, var rett ved sida av han, "Lisa Tanaka" var i stand til å halde seg sjølv.
Men Lisa, Ryosakus veninne, som er uendeleg snill og større enn nokon annan, er no i det fjerne landet Hokkaido, utanfor hans rekkje.
Ryosaku har venst seg til dei rolege, fredelege og søte dagane han har levd med Lisa.
På grunn av dette, slette han stille alle spor etter Mieko frå sitt eige minne.
Men no, i ein slik situasjon... har den noverande situasjonen stått stille og viser ingen teikn på endring i det heile, men det har skjedd nokre små endringar... han føler seg meir "angstfull" enn "hoppfull".
(Selv om det ikkje var "stimulasjon" eller "spenning" som då eg var med Mieko-chan, var det stabile daglege livet med Lisa Chan veldig stille. No angriper "noe som er ustabilt" meg.)
Det var det han tenkte på.
(Eg burde kanskje gå heim og ikkje gjera noko med det...)
Ryosaku vart skremd.
Han følgde seg uroleg, snudde seg om og gjekk heim.
I det øyeblikket kom det eit glimt i tankene hans, augene til Mieko frå siste gong Ryosaku møtte henne. Dei skarpe, raude augo som sprakk i tårer fordi ho savna han.
(Eg må møta Mieko-chan. Eg må gjere noko med diskriminasjonen, ikkje sant?
Etter å ha tenkt mykje over det, bestemte han seg til slutt for å knacka på den nostalgiske, skyvedøra.
