Kapittel 66
For Ryosaku var dei tre åra han var saman med Lisa veldig rolege og fredelege.
Akkurat som ho, følgde Ryosaku sjølv ein djup følelse av lettelse då han var med Lisa, og akkurat som ein kontorarbeidar som kom heim frå ein hard dag på jobb og opplevde den varme stemningen heime, hilsa kona hans han ved døra. Han følde seg så komfortabel at han følde seg som om han ville sovna i ho.
Lisa var snill.
... Ho var veldig snill.
På dei siste tre åra har det ikkje vore opp- og nedturar, ikkje noko slagsmål, ikkje noko slagsmål mellom dei to.
Lisa var eit mildt og lydig barn som var lydig mot Ryosaku og aldri tala tilbake.
Men Ryosaku hadde ikkje styrken til å gje henne instruksjonar, heller ikkje å lage ein scene der han gav henne ordre.
Dei to var verkeleg glade.
Men det er òg sant at det var noko som var "utilfredsstillande" i hjartet til Ryosaku.
Lisa si godleik hadde vorte ein del av kroppen til Ryosaku... det hadde vorte ein annan natur.
Men han vart ikkje så avhengig av godheten til Lisa, og han var endå mindre arrogant om det... han brydde seg om Lisa og var snill mot henne.
I så fall, kva er då dette for eit "u-tilfredsstillande" system?
Det er ikkje nødvendig å seie at det var Miekos nærvær.
Sjølv om Ryosaku har gøy dagar med Lisa, er han alltid bekymret for Miekos situasjon i bakhovudet sitt, og er frustrert over at han ikkje kan redda henne, og han bruker søte dagar med Lisa. Det var til og med eit øyeblikk då Ryosaku vart overvelda av sin eigen skam.
Det var som ein liten dråpe svart blekk som dryppa inn i hjørnet av reint, kvit kalligrafipapir... uansett kvar han snudde seg, var det berre ein svart skugge som ikkje kunne slettes ut av synet hans.
Uansett, Ryosaku blei lækt.
Sjølv når han hadde det vondt på skule eller var uroleg over dei dårlege karakterane, var Lisa alltid med han.
Og ho lækte Ryosaku for all hans vanskar.
På den måten var Lisa hjartadoktoren til Ryosaku".
Men... Lisa hadde ikkje den same "lukta" som Mieko.
Den mystiske, sjarmerande lukta som Mieko hadde, som ei duft, som ein søt og sur kirsebær... somme gonger like fortryggande som ein fiolett, i det øyeblikket ho lukta det, fall Ryosaku i besviming".
Lisa hadde ikkje det.
For Ryosaku, den "unike sjarmen" og "minnene om henne" som Mieko alltid hadde fanga hjartet hans og vart verande i han som noko uforglemmeleg.
Før Ryosaku blei så nær Lisa, trudde han på Mieko betingeleg, som om ho var grunnleggjaren av ei religion, og såg på henne som den absolutte, urokkelege og einaste i sitt slag tilverke for han.
Men på den andre sida, ettersom han tilbringar mange søte dagar med Lisa, vert følsla av den "duften" gradvis blekna utan at han merkar det.
Den nostalgiske kjensla av dei dagane då hjartet hans banka og glitra... ein dag, byrja han å føle at det blekna bort dag for dag.
Til slutt, med den vakre røysta til Mieko, og til og med det engelske smilet som hadde forført Ryosaku frå første blikk, blei det ikkje noko nytt for Mieko.
Då Lisa fer til Hokkaido, kan Ryosaku ikkje lenger minnast Miekos andlet.
Ein natt... då Ryosaku utruleg gjekk forbi Miekos tidlegare hus... la han merke til at det var eit lys inne i huset.
