Kapittel 64-3
Ryosaku løp heile vegen til skulen, og til slutt kom han framfor den gliddøra til det nostalgiske lille huset der Mieko ein gong levde.
Som før var det ikkje noko teikn på nokon i huset.
Ryosaku kom i hug den dagen Mieko flytta.
Han kan minna seg den dagen i første klasse etter skulen då han fekk høyra om Miekos overføring frå Suzuki, og sprang ut med innandørssko på, og løp mot Miekos hus.
... Og han kom i hug den tida han fann eit lite notat skrive på glaset til den glidande døra framfor han med eit trist farvelsbrev frå Mieko.
"Mieko-chan, eg har ei kjensle av deg. Eg er lei for det. Du har det vondt akkurat no, ikkje sant? Du har vondt, ikkje sant? Og likevel...
Ryosaku ligg med andletet ned på jorda og held fram å gråta...
I det øyeblikket... høyrde eg ei mild røyst frå Ryosaku.
"Ryo-chan... "
Ryosaku såg opp og såg Lisas venlege, men på ein måte einsame utseende.
"Ryo-chan, vær så snill, gråt ikkje... Eg veit at Ryo-chan enno elskar Mieko-chan... "
"... Lisa-chan".
"Eg var bestevennen til Mieko-chan. Eg kan sjå korleis Ryo-chan har det akkurat no. Det er difor Ryo-chan... Eg tek Mieko-chans plass for no. Eg... Eg tapte mot Mieko. Fordi... Mieko-chan er den einaste Ryo-chan verkeleg elskar. Det er greit. Berre det å vere med Ryo-chan gjer meg glad. Det er så gøy.
"Lisa-chan, du ... "
Ryosaku blei fort forelskad i ei så snill Lisa at han ikkje kunne lata vera med å klemma henne.
"Ryo-chan... "
Lisa, som om ho svara på Ryosaku sine kjensler, klemte han tett og gravla andletet sitt i brystet hans.
Og så er det Rika Toyama, som ser på dei to frå borte.
Eg er sikker på at dei alle visste hjartet til kvarandre.
Men dei har ikkje noko anna å gjera.
Dei har ikkje noko anna å gjera...
