Kapittel 61
Det går ein stille stund i mottaksrommet.
Til slutt såg moren til Yoshiko opp og bad Ryosaku om unnskyldning for at ho hadde vore respektlaus.
"Ryosaku-san... Det er som om eg har ein ny son. Den yngre bror til Yoshiko, som er mykje eldre enn meg. Sjølv etter at Yoshiko vart fødd, var eg ikkje velsigna med ein son. Det er derfor Suzuki-familien... Det var synd at det døydde ut i min generasjon, og eg følte meg einsam".
"Mamma ... "
"Yoshiko var den einaste dottera som hadde noko med meg å gjera... Ho var dottera eg var stolt av. Ho tok alltid vare på meg og støtta meg. Ho mista far sin fordi han var sjuk, mens ho var liten. Yoshiko var alltid snill og støttande mot meg ettersom eg oppvekse henne åleine. Allereie frå barndomen hennar har Yoshiko vore glad og glatt mot meg. Ho har levd som dottera mi... og til trass for aldersskillnaden levde ho med meg som den sanne "yngre syster" min. "Ryosaku-san" Om du var den rette lillebroren til Yoshiko... Eg er sikker på at du ville hatt suksess overalt. Sjølvsagt trur eg du ville vore ein god arvinge til Suzuki-familien vår".
"......"
"Eg trur Ryosaku-san høyrde om lærar Kitano og Yoshiko før han kom hit. Eg veit ikkje. Du kjenner til dei, ikkje sant?"
"Ja, eg veit det. Eg høyrde det direkte frå rektor Nakano og frå læraren Kitano sjølv".
"Ja, det er eg. Meister Kitano, liksom Ryosaku-san, såg på Yoshiko med dei veldig vakre augo sine. Han brukte å koma på besøk ofte. Han kalla meg "mor". Han ropa på meg. Når eg ser på Ryosaku-san, er det som om bildet av lærer Kitano med dei glittrande augo frå baken då dukkar opp i augo mine og i hjarta mitt.
Han kalla dottera mi "Yoshiko-chan" og behandla ho som om ho var den yngre syster hans. Eg kan ikkje gløyma lærar Kitano den gongen... For å fortelje deg sanninga, var Yoshiko fødd med ein svak kropp.
Ho var alltid glad, men sjølv etter at ho kom inn på grunnskulen, gjekk ho ofte ikkje på skulen. Kitano-kun... han var uroleg for Yoshiko kvar gong ho var borte frå skulen, og han vitja huset vårt mange gonger.
Han elska Yoshiko verkeleg... "
Ryosaku ser seg sjølv og læraren til Kitano frå barndomen hans. Han tenkjer på det venlege sambandet mellom dei to på den tida, og for eit augneblikk er han ekstatisk og nedgjeve i minnene, og i augo på moren til lærar Yoshiko... ser han biletet av lærar Yoshiko som Ryosaku sin venlege og nostalgiske "eldre syster".
"Ryosaku-san, dette er det eg tenkjer på. Eg er sikker... Om læraren Kitano ikkje var på skulen til Yoshiko på den tida, og du var der i staden... Eg er sikker på at Yoshiko ville vore forelska i Ryosaku-san. Eg trur det".
"Mamma, det er"...
"Eg las òg det brevet som Yoshiko skreiv til Ryosaku-san med all si kraft... Yoshiko si "vilje".
... Sjølv etter at gravferda til Yoshiko var over, kunne eg ikkje lesa brevet i ei stund. Eg undra kva slags melding ho ville etterlate seg på slutten"...
"......."
"Når eg las det, vart eg overraska. Det sa ikkje noko om meg. Vi har alltid støtta og oppmuntra kvarandre og levd saman som ekte systrer.
Det stod ikkje noko om meg i det brevet hennar.
Det som blei skrive i staden var: Ryosaku-san, du og Minegishi-san.
Eg er sikker på at Yoshiko skjøna at ho snart ville døy, og ho ville at du og Minegishi-san skulle vere på same fot som før.
... Ho ville òg redde Minegishi-san, som hadde det vondt. Men... like før Yoshiko kunne fortelje deg det, vart ho vekk.
Til og med det viktige budskapet som Yoshiko, som hadde levd eit så strålende og ærefullt liv, prøvde å formidle i slutten... blei ikkje anerkjent av Guden av Lykken. "
"... Mamma, eg har ein bursdag".
"Men, Ryosaku-san, du må aldri gi opp. Så lenge dei lidenskaplege kjenslene dine for Minegishi-san er verande i hjartet ditt... Eg er sikker på at du kjem til å treffe henne ein dag.
Minegishi-san er kanskje i ei vanskeleg situasjon akkurat no, men eg trur ho ser fram til dagen då ho kjem til å treffe Ryosaku-san, og med det som støtte, lever ho enno utan å gje opp håpet.
Eg... Eg bed om at de kjem til å vere gode vener igjen. Nei, denne gongen kan de starta eit nytt liv som faste, livslangar partnere.
"Mamma, eg ...!"
Tårar strøymde ut av Ryosaku sine auge.
"... Kom inn i brystet mitt".
Moren til Yoshiko sa det og klemte Ryosaku tett på brystet sitt.
Ja, det har eg. Akkurat som lærar Yoshiko hadde gjort for han ein gong.
"Du er min kjære son. Det søte, søte barnet mitt. Det er derfor, Ryosaku-san... om du kunne møta Minegishi-san...
Om du og Mieko-san treffast igjen, vennlegvis kom og vitja meg på dette huset ein dag.
Eg... Eg har venta i evigheter. Eg vil alltid venta på at den dagen skal koma".
Moren til læraren Yoshiko sa det og klappa Ryosaku på hovudet med kjærleik.
Akkurat som den dagen då Ryosaku gret i brystet til lærar Yoshiko... følde han den same "duften av ferskjer" frå mora si... han heldt fram med å gråta i det varme brystet hennar.
