Kapittel 60
Det første Ryosaku såg var portrettet av Yoshiko på veggen. Ryosaku hadde aldri sett han sidan dei møtte kvarandre på dagen for avskjedseremonien. Det var hennar milde leire.
Ved sida av læraren til Yoshiko var det òg eit portrett av faren hennar, som ein trur var faren hennar.
På same måte ser han på Ryosaku med eit mildt og varmt blikk.
Moren til læraren Yoshiko bad Ryosaku sitja på sofaen og tok med japanske søtsaker og varm te frå bakrommet.
"Ryosaku-san... Eg er lei for å invitere deg å vere åleine i eit så lite rom. Eg bad dei andre om å vente på bussen før deg".
Ho sa det og tilbød Ryosaku japanske søtsaker Monaka og te.
"Yoshiko ... ho likte Ryosaku-san verkeleg. Ho sa alltid til meg, "Han er så kjekk som min eigen son".
Når eg ser deg, slik som du er rett framfor meg... Eg føler at eg kan forstå kjenslene til Yoshiko. Ryosaku-san, du har verkeleg klare auge. Eg veit ikkje kva eg skal seie. Eg føler at ho trekker meg med, det er så underleg. "
Ryosaku var forvirra.
Han hadde aldri motteke ein slik ros frå nokon om augo sine.
"Ryosaku-san... det er ein grunn til at eg ringde deg hit. Det handlar om brevet hennar til deg".
Han vart skremd.
Om brevet frå lærar Yoshiko, der lærar Kitano sa til henne på førehand, "Du treng ikkje å bekymra deg for noko".
Han fornemde at sanninga om mysteriet endeleg var blitt avslørt.
"Det brevet... Eg postar det faktisk. Eg er sikker på at du på ein eller annan måte visste det"...
Ryosaku var òg vagt klar over dette.
Han ville ikkje trudde at brevet hadde vorte sendt etter at læraren Yoshiko var død.
Det han tenkjer på er... Yoshiko lærar, som framleis er frisk og med eit leende smil.
Sjølv i dette øyeblikket, etter å ha vitja grava, følde Ryosaku som om lærar Yoshiko ville dukka opp her, og forsiktig ropa namnet hans.
"Lærar Yoshiko er i live'... det er det han ville tru.
"Den morgonen Yoshiko braut saman... Eg var så forvirra og lei seg at eg gløymde heile brevet hennar til deg... Det sat ei stund på skrivebordet i Yoshikos kontor. Eg lét brevet vera utan tilsyn. Eg er lei for at eg var så uhøfleg mot deg".
"... Nei, Suzuki-san. Du la brevet til lærar Yoshiko i ein konvolut og sende det til meg. Takk så mykje. Eg... Eg har ikkje ord for å uttrykke takksemd".
"Ver så snill, kalla meg 'Mamma'".
"Er det sant?"
"Eg vil at Ryosaku-san skal kalla meg '000Mom.'" Du er ikkje barnebarnet mitt. Eg byrjar å tenke på deg som Yoshiko, som min eigen son. Eg bed deg... Ring meg "mamma". "
"... Mamma"
"Takk skal du ha, Ryosaku-san. Eg er veldig glad".
Etter å ha sagt det, dekka mor si andletet med begge hendene og gret for å kveikja røysta si.
