Kapittel 54-1
Brevet frå læraren held fram.
"Den natta det vart noko feil mellom Ryosaku-kun og Minegishi-san, vart eg uroleg og ringde henne heime.
Den personen som tok telefonen var mor hennar, Tokiko-san, og då eg spurde ho korleis Mieko-san hadde det, sa ho det til meg på ein sterk tone.
"Mieko er borte frå skulen ei stund!"
Og så la ho på telefonen.
Eg tenkte på det eg hadde sagt, og måten eg hadde formulert det på, og tenkte om eg hadde sagt noko uforskammet til ho. Men... det var ikkje noko som kunne gjort Tokiko-san sint.
... Eg var uroleg.
Eg klandra meg sjølv mange gonger for å la Minegishi-san gå heim så svimje, utan å følgja henne ein gong.
Kanskje Minegishi-san ville ha gjeve seg ut på vegen og vore påført ein bil...
Åh, på den tida, uansett korleis Minegishi-san reagerte, burde eg vore ved sida hennar...
Og sjølv om læraren ikkje var der, tenkte eg på kvifor eg skulle ha hindra henne i å koma ut av senga.
Om eg hadde gjort det, hadde ikkje noko trist skjedd mellom Ryosaku-kun og Minegishi-san...det er det eg trudde.
På denne måten er eg ein sky, ubeslutsam, hjelpeløs person når det gjeld situasjonar.
Båe Ryosaku-kun og Minegishi-san stolte på meg og sette tillit til meg... men eg er enno uerfaren som "pedagog", og i røynda er eg ein veldig svak person... "
