Kapittel 52
Då Ryosaku og faren hans kom til åkeren, var det allereie ein stor buss der.
Då Ryosaku gav seg av med faren sin og gjekk bort til ei gruppe andreårsstudentar, skunda jentene i gruppa som var vener med Mieko seg alle opp til Ryosaku.
"Takada-san!"
Den første personen som snakka med han var Lisa Tanaka, Miekos beste veninne til Mieko møtte Ryosaku og dei byrja å henga ut saman.
"Vi har enno litt tid før vi går, så kvifor snakkar du ikkje med oss?"
"Er ikkje det sant?" Ok, men kvifor?"
"Ryosaku-san, snakk med oss der borte ved den horisontale baren. Er det OK?"
Den personen som sa dette var Mayuko Takeda, leiaren for den nære gruppa. Ho var den største jenta i klassen sin.
Gruppa bestod av seks menneske, inkludert tre andre barn og Mieko.
☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Det horisontale barspelområdet som jentene hadde utpeke var ein viktig minneplass der Ryosaku og Mieko blei venne tidleg sommar.
Den jernestangen... Den dagen, sa Mayuko medan ho freiste den raude, rustne baren som Ryosaku kalla Mieko på, som hang opp og ned, for første gong.
"Minegishi-san... ho er borte, ikkje sant? Ryosaku-san, du må vere einsam...?"
"Kva er det som skjer?" Åh, det er sant. Sjølvsagt er eg einsom".
"Me er einaste. Suzuki-læraren er òg borte".
Mayuko... minna henne om den nostalgiske Mieko... og flette forsiktig hjørnet av augo hennar.
"Den ene Lisa òg". Ho gret kvar dag etter at Mieko-chan blei overført til ein annan skule. Det ser ut til at den første venen ho fekk på denne skulen var Mieko-chan... Ikkje sant, Lisa?"
"Ja, det er eg. Det var derfor, etter at Mieko-chan hadde byrja å leke med Takada-san halvveis gjennom, hadde eg alltid hatt eit misnøye mot Takada-san. Fordi Takada-san tok Mieko-chan frå meg. "
"Eg var slik, eg òg. Mieko-chan... var ikkje ho den minste og vakraste jenta i klassen vår...? Ho snakka ikkje som meg. Sjå, ho snakka på ein søt måte, som eit barn i barnehagen. Ho var meir enn ei ven, ho var meir som min yngre syster".
Dei andre tre jentene høyrde på og nikka med hovudet.
"Vi var verkeleg misunnelege på Ryosaku-san og Mieko-chan. Du og Mieko-chan såg ut som de hadde det så gøy. Eg var misunneleg".
Då Mayuko sa det, heldt Lisa fram.
"Eg...kanskje eg har vorte forelsked i Takada-san. Allereie sidan Mieko-chan spelte med oss etter skulen, har ho venta på Takada-san, ikkje sant? Om det er mogleg, Takada-san, har eg tenkt mange gonger at eg skulle ønske du var heime med meg i staden for Mieko-chan. Eg er sikker på at kvar einskild person følgjer det same. Eg veit.
"Ja, det er eg. Eg var òg misunneleg på Mieko-chan, men... Eg kunne ikkje koma mellom Takada og Mieko".
"Det er sant. Vi visste at vi ikkje skulle stå i vegen".
Ryosaku var overraska.
"Eg kan ikkje tru at venene til Mieko-chan også bryr seg om meg så mykje ...!"
Lisa seier det.
"Takada-san... du har sett einsam ut sidan Mieko-chan gjekk. Eg... Eg kunne ikkje stå og sjå Takada-san sjå så einsam ut".
"Det var vondt for meg òg. Men...vi visste ikkje kva me skulle seie til Ryosaku-san på den måten"...
"Eg ville få Ryosaku-san til å føle seg betre, men... Mieko-chan var den einaste som kunne få Ryosaku-san til å føle seg betre..."
Ryosaku fekk vita at Miekos gruppe var uroleg for han og vakta over han bak kulissene.
☆ ☆ ☆ ☆ ☆
"Vel, Ryosaku-san. Det er noko eg vil gje deg".
Mayuko sa det og tok ut ein blyant frå lomma si.
"Den siste dagen Mieko-chan kom til skulen, gav ho oss alle blyanter. Då ho forlét meg, sa ho til meg, 'Mayuko-chan, gjev det til Ryosaku-Takada-kun.' Men eg var så lat at eg gløymde heilt om ein så viktig gjenstand og la han i skrivbordsskuva mi heime... Eg er lei for det".
På denne blyanten... var det ein teikning av ein 'romfartøysrakett' som såg ut som noko frå Ryosaku sin favoritt science fiction.
"Takada-san, du likte naturskunst, ikkje sant? Mieko-chan sa det. "Han les alltid bilderbøker med meg, men eg lurer på om han verkeleg ville lese SF-bøker", sa ho.
Ryosaku var overraska.
Den første regnsomme dagen Mieko kom til biblioteket... Ryosaku las verkeleg ein science fiction bok.
Den gongen Mieko prikk Ryosaku i høgre skulderen, og førte til at han fall frå stolen og fall på golvet... "illustrasjonen" skriven på science fiction boka på skrivebordet... Ho kom i hug raketten på teiknet...!
For Ryosaku, som behandla Mieko så ille, gjekk ho ut av vegen for å finna og velja ein blyant med Ryosaku sin favoritt science fiction-rakett teikna på...!
Ryosaku vart rørd av dei rene kjenslene til Mieko, som framleis brydde seg om han sjølv i ei slik vanskeleg situasjon... og han brast ut i tårer.
"Hey, Ryosaku-san, gråt ikkje. Mieko-chan må vere sorgleg. Av ein eller annan grunn sa ikkje Suzuki-læraren oss namnet på den grunnskulen Mieko-chan blei overført til... men eg er sikker på at... Eg... Eg føler at eg kjem til å treffe henne ein dag. Ryosaku-san... kanskje du veit kvar Mieko-chan er...?"
"Nei, det er ikkje sant. Eg veit ikkje heller. På grunn av ulike årsakar kunne eg ikkje ta farvel med Mieko-chan".
"Det er sant... Ryosaku-san, i dag er dagen vi kan møte lærar Suzuki igjen... "Om du græt så mykje, kjem Suzuki til å skjelve deg, ikkje sant?"
"Eg er lei for det. Det er rett... Ja, det er rett. Eg skal verte slik i dag, men ver snill og pass på meg".
"Takada-san, meister Mizuki kallar oss, så lat oss gå no. Om vi ikkje skundar oss, kjem me til å bli sitjande".
"... Ok, sjå her! "
Og slik kom det at bussen med Ryosaku og studentane hans frå det andre året, byrja å bevege seg mot byen A i den sørlege delen av landet, der Suzuki-læraren låg og sov og venta på dei.
