Kapittel 51
Morgonen etter vakna Ryosaku opp til den bjart morgonsol.
Då han vakna opp og såg seg om, var skrivebordet der han hadde skrive brevet rett framfor han. Runt omkring han var det skrumpne futongar som var spreidde.
Han tok ikkje eingong eit bad, og etter at han hadde skrive brevet sitt, fall han i søvn i kleda han hadde hatt på seg på vegen heim frå skulen.
Det tok han godt over tre timar å skriva brevet til slutt, og medan han sat ved skrivebordet sitt med heile sitt hjarte, tenkte han på lærar Suzuki og Mieko og smaka på ulike minner, gjekk tida forbi. Gjev ikkje opp... Han drömde og memoriserte kvar ord han hadde skrive, som om han hadde teke vare på det.
☆ ☆ ☆ ☆ ☆
I det øyeblikket, banka moren til Ryosaku på døra til rommet.
"God morgon, mamma!"
Då Ryosaku med glede kunngjorde dette, kom mora hans langsomt inn i rommet.
"Gode morgon. Har du sovna godt?"
"Ja, det er eg. Sov godt. Det er ei veldig forfriskande morgon, mamma".
"Det er sant. Sommarvarmen har endeleg lagt seg, og cikadane kitlar mindre og mindre... "
I det øyeblikket kom faren til Ryosaku oppover frå nedre etasje.
"Ryo. God morgon. Du sovna utan å ta eit bad... Du må ha vore veldig trøytt. Korleis kjenst du deg?"
"Takk skal du ha, pappa. Eg har det topp".
"Eg skjønar. Når eg spurde mor di, sa ho at så snart du kom heim frå skulen, låste du deg inni på rommet ditt utan å eta middag og ikkje svara. Me var verkeleg redde".
"Eg er lei for det. Eg... hadde viktig 'arbeid' å gjera".
"Eg veit. Det er eit viktig brev til den avdøde Suzuki-læraren, ikkje sant? Det veit me alle".
"Kva er det som skjer?" Korleis veit du det?"
"Far di kom heim tidlegare. Så, etter at du hadde låst deg in på rommet ditt, kva var det, ein time etterpå? Ein time seinare fekk eg ein telefon frå rektor Nakano. Då sa rektoren: "Eg vil låne Ryosaku-kun i morgon for ein dag".
"Kva er det som skjer?" Er det rektoren som seier det?"
"Ja, du skal gå til grava til Suzuki i dag saman med dei andre klassanleggjarane, ikkje sant?" Det er enno mykje tid, så gå og dusj. Du kan ikkje ha ein slik kropp. Suzuki læraren kunne ikkje like lukta.
Ryosaku såg på uret og såg at det var nok tid til avgangstida.
"Ryo. Du må vera trøytt etter å ha arbeidd så hardt med å skriva brev. Eg tek leie i dag, så når du er klar, driv eg deg til skulen. Eg gjer det.
"Er ikkje det sant?" Skal du sjå meg til skulen...?"
"Åh, det kan ha vore eit lykketreff. Hald ikkje tilbake. Vi er far og son, ikkje sant? Eg har alltid vore for opptatt av å halde auge med deg... Er ikkje det vakkert av og til?"
"Takk skal du ha, pappa. Eg går og dusjar om eit minutt".
☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Då Ryosaku kom ut av badet, var det eit badehåndkle og reint, vaska undertøy og klede pent foldte.
(Ho er ei veldig systematisk mor... men takk skal de ha.)
Ryosaku takka mor si og var i ferd med å gå tilbake til rommet sitt.
Då viste moren til Ryosaku han ein konvolut.
"Eg fekk dette brevet i heimen i går. Det er frå den seinare læraren Suzuki".
"Kva sa du!?"
"Ja, du ville bli overraska, ikkje sant? Sjå på frimerket".
Postemærket er... Den 17. september 1982, sist fredag!
"Hey, Ryo. Eg trur Suzuki-læraren døydde den 7. juli i Tanabata".
"Ja, det er eg. Det er rett. Det var den dagen eg blei utskrive frå sjukehuset, og eg høyrde med eigne øyne at den tidlegare rektoren hadde kunngjort for oss alle barna at Suzuki-læraren hadde døydd på gymnastiksalen. Det finst ikkje noka tvil om det.
"Hey, eg har ein bursdag. Ryosaku. Er ikkje det litt skumle? Det er nok ikkje noko spøk...?"
"Det er ikkje sant! Kven er det som speler med meg? Eg er sikker på at brevet som læraren min skulle ha gjeve meg, på ein eller annan måte var feil og no er det kome. Eg er sikker på... Det er sant.
"Eg vonar det".
Og sjå på handskriften på namnet mitt. Dette er definitivt lærar Suzukis handskrift".
"Korleis veit du det?"
"Ein gong spurde eg læraren min kva slags kanji namnet til ei jente eg var ven med, som var i første klasse på den tida, var skrive i kanji. På den tida skreiv læraren det i store bokstavar på tavla. Læraren skreiv namnet på jenta for meg. Handskriftene til læraren på den tida er identiske med handskriftane på denne konvolutten".
"... Er det slik? Er ikkje det litt mer skremmende? "Er det slik at den avdøde læraren din sendte deg eit brev etter begravelsen?"
"Snøyt, mamma. Du er uhøflig mot læraren! Eg er sikker på at det må ha vore noko".
"Det er sant. Ryo har rett. Det finst nok ein grunn til at dette kan skje".
"Eg er lei for det, Ryosaku. Eg var ikkje særs følsom. Det er ikkje så lenge sidan Suzuki-læraren døydde, så eg var ikkje omtenksom nok".
"Det er greit, mamma. Eg har ikkje noko imot det. Eg går tidlegare. "Pappa, kan du ikkje sjå meg til skulen...?"
"Åh, det er ikkje sant. No skal de klare dykk. "Om du tek det for lett og kjem for seint, vil Suzuki bli sint".
"Ja, det er eg. Eg skjønar, pappa. "Mamma, eg har eit problem. Eg skal lesa brevet til Suzuki på bussen, så lat meg få det".
"Vel, eg er fortsatt redd for deg, men... Eg er sikker på at Suzuki-læraren skreiv noko av bekymring for deg. Trass alt, ho er ein venleg lærar. Det er derfor... "
Etter frokost steig Ryosaku på bilen til faren sin og drog heile vegen, med brevet frå læraren sin og meldinga han hadde skrive til Suzuki-læraren med heile hjartet kvelden før.
