Kapittel 50
Den natta, etter dei vanskelege dagane etter at han hadde gjort slutt med Mieko, skreiv Ryosaku eit brev til Suzuki, som hadde gjeve han trøyst og lettelse, og uttrykte sine ærlege kjensler mot hans godleik.
☆ ☆ ☆ ☆ ☆
「 Suzuki-lærar, korleis er det med deg?"
Det har alt gått eit halvt år sidan læraren forlot K Grunnleg skule.
Takk til læraren min for å vera så snill mot meg... Takka vare på læraren min, klarte eg å overvinna dei vanskelege og einsame dagane som følgde Mieko-chans avreise frå skulen.
I dag høyrde eg frå rektor Nakano at du og lærar Kitano var veldig nære når de var på grunnskolen.
Du var som mi kjære Mieko-chan for lærar Kitano...
Eg trur ikkje det var tilfeldig.
Eg trur Gud gjorde Mieko-chan til din student.
Meister Kitano var ein veldig streng og skremmande klasselærar for meg, men han var faktisk ein veldig snill gut.
Trass alt, du kallar han "Onii-chan" og elskar han.
Eg har elska Mieko-chan sidan den dagen vi møtte. Eg elskar ho enno.
Ho var så søt og søt...
Mieko-chan var veldig nær meg, men på same tid, sette ho sine eigne vener høgt.
Ho var svært forskjellig frå meg. Til skilnad frå ho har eg alltid vore i min eige verd og unngått alle.
På den dagen du døydde, kunne eg fortelje klasskamratane mine det første eg nok fekk vita.
Eg er sikker på at du var den som mekla mellom oss.
Du lova at du ville skriva til meg når Mieko-chan vart betre.
Eg har venta lenge, men brevet kom aldri.
Men sidan du er så oppriktig og snill, ser eg at Mieko-chan enno ikkje har vorte i stand til å gjenvinne energien sin på grunn av meg, og sjølv om Tanabata-festivalen kjem snart, er ho enno deprimert.
Eg trur ikkje det. Mieko-chan gjekk inn i ein ny skule med ein trist kjensle, fekk ikkje nokon gode vener...kanskje ho blei mobba... Eg tenkte på det.
Det er alt min skuld.
Mieko-chan gjorde ikkje noko vondt på den tida.
Det var feil av meg å bli deprimert og prøva å gjera Mieko-chan til skamme... Eg følte at eg handla ulikt.
Kvifor gjorde eg slikt med henne?
Ho likte meg så mykje at ho aldri kom heim etter skulen og venta på meg... Til og med på Tanabata-festivalen sa ho at ho ville vera prinsessa mi, sjølv om ho skreiv ei nedsetjande melding.
Men i staden for å gje meg skulda, så gav du meg ei oppmuntring.
På dagen då eg tok eksamen i sjette klasse, sa du til og med til meg: "Du er som eit barn for meg".
Eg likte læraren min.
Kanskje eg var forelskad i deg, ikkje som ei "mor", men akkurat som Mieko-chan.
Då eg fekk høyra at du hadde vore singel lenge... Eg tenkte at eg ville vere mannen din når eg vart stor.
Eg... om eg enno treff Mieko-chan neste gong, vil eg tenkja på ho.
Eg skal definitivt gjera ho glad... Eg lovar deg.
Eg vil ikkje la Mieko føle seg einsam og trist meir.
Medan eg tenkjer på læraren min og ventar på den dagen eg kan møta Mieko-chan, vil eg gjera mitt beste kvar dag utan å forsømma studiene mine og samverka med alle.
Lærar... Eg kan møta deg igjen i morgon, ikkje sant?
Dette er eit skitent brev, men eg gjorde mitt beste for å skriva det.
Eg ville at du skulle sjå meg og Mieko bli venne igjen... det er det einaste eg angrar.
Men, viss eg kan treffe Mieko-chan igjen og bli gode vener igjen, Mieko-chan og eg vil definitivt gå å sjå deg... læraren min.
Eg har tidleg dag i morgon, så eg går til senga no.
God natt, læraren min.
22. september 1982 klokka 20 Ryosaku Takada 」
