Kapittel 49
Rektor Nakano held fram.
"Siden Yoshiko-kun... blei sendt til A Grunnleg skule, og vi tok til å snakka igjen... har ho fortalt meg om minnene sine på K Grunnleg skule nesten kvar dag. Ho snakkar glade om kvar einskild born i klassen sin med glitrande auge. Eg vart så glad då eg høyrde det".
Ryosaku fekk vita kor mykje Suzuki elska K Grunnleg skule og såg det som ein viktig "stad i hjartet" for seg sjølv.
"De ulike hendingane, samverjinga med borna, samverjinga med lærarane... Alle var like dyrebare for Yoshiko-kun som dei kjære minnene frå den tida ho var på A Grunnleg skule. Men, Ryosaku-kun. Då Tanabata-festivalen nærma seg... Yoshiko byrja å snakka meir og meir med deg. Til slutt snakka ho berre om deg. Eg trur han var veldig redd for Ryosaku-kun".
Medan han sa dette, tok rektoren ut eit lommetørkle frå lomma si.
"Yoshiko-kun... ho gav deg alltid eit kompliment. Ho sa at det er sjeldent å finna eit så snilt og rettvisande barn som deg. Du er akkurat som hennar eige barn. Ho sa dette, somme gonger med tårer i augo".
Læraren dekka forsiktig hjørnet av auga hans med eit lommetørkle og heldt fram.
"Faktisk, Ryosaku-kun. Klasslæraren din, Kitano, han var ein av dei gamle studentane mine. Yoshiko-kun og Kitano-kun var langt frå kvarandre i alder. Men dei... Dei var veldig gode vener. Dei spelte alltid saman på fritida. Kitano-kun, som var i sjette klasse, gjekk alltid til Yoshiko-kun, som var i første klasse. Yoshiko-kun Han alltid kalla Kitano-kun "Onii-chan" og avgudsdyrka han... Det var som om dei var ekte "elskarar". "
Ryosaku var overraska over denne uventa kjensla.
Er ikkje det som sambandet mellom Ryosaku og Mieko før?
"... Ein dag, på hausten i sitt sjette år, blei Kitano-kun plutseleg overført til ein grunnskulle i Tokyo på grunn av farens arbeid. Det var ikkje tid for han å ta farvel med Yoshiko-kun. ... Ho gret kvar dag sidan, og sa: "Onii-chan, eg er så einsam!" Eg gjorde mitt beste for å trøysta og oppmuntra ho, men i mange månader opna ho ikkje hjartet sitt. Eg kunne ikkje fylle tomrommet".
Ryosaku var endå meir overraska då han fekk vita at Suzuki og Kitano følgde den same "skjebnen" som han og Mieko hadde følgt.
"... Til slutt møtte dei kvarandre på K Grunnleg skule med den same "læraren". Då dei møtte kvarandre for første gong, var dei begge opptekne av å minna på dei gamle dagane i løpet av fridagen. Ifølgje kollegaen til Yoshiko-kun, læraren Ichikawa, var det stunder då dei to brast ut i tårer medan dei snakka. Det var som om dei var komne tilbake til barndomen... "
Rektorn tok ein pause her.
"... Ryosaku-kun, eg har eit ønske til deg. Vil du vera så snill å gå på bussreisen i morgon med alle dei andre studentane?"
"Ja?"
"Om dette brevet til læraren Suzuki og om besøket på grava hans... Då eg snakka med læraren Kitano på telefon sa han: "Eg skjønar... Så, lærar Nakano, vert du snill og gjev ei melding til studenten i sjette klasse, Ryosaku Takada-kun. Vær så snill, be han om å bli med oss på bussa". Meister Kitano må vere... Han kom i hug at han og Yoshiko-kun var gode vener, og at han sikkert såg mykje av det han såg før i deg. Og eg... Yoshiko-kun brukte å fortelje meg noko. Det var ei jente som Ryosaku-kun hadde kjær. Ho fortalde meg ikkje meir om det. "
Ryosaku minns at når han nekta å gå på gym, hadde læraren Kitano teke han ut av klassen i bytte med påskuddet om å "gå ferdig med leksene han ikkje hadde sendt".
Det er nok...
Det må ha vore på den snille og omtenksomme måten Kitano oppdaga endringa i sambandet mellom Ryosaku og Mieko... og til og med ha sett dei emosjonelle arrene til Ryosaku.
"... Andreårsstudentar tek med breva dei skreiv til Yoshiko-kun... Dei brukte dagane på å skrive breva, Så, til deg... Sjølv om eg plutseleg sa til deg å skriva eit brev, kunne du nok ikkje skrive det lett. Ryosaku-kun, du treng berre å delta med heile kroppen din. Eg er sikker på at ho vil vere glad når ho ser deg, viss du kjem til heimbyen hennar".
"Eg skal skriva eit brev til rektoren i kveld. Nei, lat meg skrive det! Eg gjer mitt beste for å skrive det"...
"Eg skjønar... Eg var sikker på at du ville seia det. Vel då, bussen går klokken 8 i morgon, så ikkje kom for seint. Etter at du har skrive brevet, kan du sovna godt. Du er ikkje utan søvn. Sjølv Yoshiko kan vere skuffa".
" Ja! "
