Kapittel 4
Han hata skule-abakus.
Opprinneleg gjekk han ikkje på skulen frivilleg, og sidan skulen blei halden på laugar- og søndagar, gjekk nesten halvparten av dei dyrebar fridagane hans bort.
Men han likte miljøet utanfor skulen mykje.
Området rundt barneskolen var som ein tom tom tomt område der born spelte, og det var mange godisbutikkar i nærleiken, og Ryosaku kjøpte og åt ofte søtsaker der.
Med ein pengesum på 1000 yen i månaden kunne han ikkje eta så mange søtsaker kvar veke, men berre å sjå på dei ulike søtsakane og vasespistolane og andre leksaker som var til utstilling i ein billeg godisbutikk, var nok til å nærra sjelen hans.
På baksidan av barneskolen er det eit samfunnssenter, og på dei lange bekkane som er sett opp der, sitjar borna som har fått nok av abacus og et søtsaker medan dei nyter TV-programmene dei såg i går kveld og favorittane sine og idol-songarane sine.
Ryosaku, som berre hadde lov til å sjå utdanningsprogram på NHK heime, fekk verdifull informasjon om idoler, hitlåtar, trendige varer og subkulturar her.
Sjølvsagt hadde han ikkje nokon ven, ikkje eingong eldre eller yngre studenter, og sjølv om han ville ha delt i samtalen, kunne han ikkje.
Så han likte å hacke saman informasjon ved å vere i dialog med gruppa og lytte implicit.
Ryosaku gjekk forsiktig inn i dei små spillehallar over gata frå godisbutikkene.
På den tida blei dei som gjekk inn og ut av spilleautomater rekna som såkalla "kriminelle", og barn var strengt forbode å gå inn og ut av skular.
Faktisk var det eit samlingsstad for utrulege ungdomar og ungdomar med dårleg oppførsel, og vaksne som såg mistenkelege ut, og rommet inne var fylt med røyk. Det var òg festande. Ikkje bra for utdanning.
Ryosaku gjekk inn i butikken av nysgjerrigheit, men så snart han kom inn i butikken, hata han seg sjølv.
Han følgde òg avsky for dei "rasane" som var der, og han kunne ikkje stå ut med den merkelege stemningen og kjelda i den smale butikken.
Han forsto på ein måte at dette ikkje var plassen han skulle ha vore i -- som på skulen.
Han gjekk aldri inn her igjen.
