Kapittel 43
Då Ryosaku stod framfor inngangen til gymnastiksalen, høyrde han høge røystar frå barn som hadde samla seg til Tanabata-festivalen.
Ryosaku tok av skoene sine og gjekk inn i museet med sokkene på, og det han såg var... Som i fjor, hadde eg eit par trebein med bambuar som hadde vore ståande der og hadde teikna opp ønskene sine på ein haug med papir. Og han tenkte på det. Det var borna som såg på, lærarane som tok vare på dei.
Då Ryosaku gjekk fram, la klassekameratane merke til han og skunda seg mot han.
"Er det ikkje Takada-kun! "Er kroppen din ok nå?"
"Takada-san, vi var verkeleg redde!"
"Tack så mykje for at du kom, vi har venta på deg!"
(Dette er det!)
Ryosaku kunne ikkje tru det.
Fram til no...til i dag, då han var i sjette klasse, hadde han aldri motteke slike venlege og varme ord frå klassekameratane sine.
"Skol lunchen bror!"
Dei nye førsteårsstudentane som fann Ryosaku storma òg mot han.
... Nokre av borna gret og klemte Ryosaku.
"Onii-chan (= Kjære bror min)... Onii-chan, er du okay no?"
"Leik med meg ein gong til".
"Onii-chan, eg elskar deg!"
Ryosaku gret ukontrollert.
"Alle... Takk så mykje. Takk så mykje... Takk så mykje".
