Chapter 42
"Mamma, eg skal gå på skule no".
"Du har ikkje fått nok enno, har du? Du treng berre å få deg litt hvile".
"Eg føler meg betre no, så det er greit. Eg kan ikkje anna enn å tenke på skule".
"Eg skjønar... Legen sa òg at du kan forlate sjukehusa når som helst. Eg kjem til å fylgje deg, så du må verte klar".
"Å nei, eg kan gå. Skolen er rett over det, er det ikkje?"
"Ja, det er sant. Eg skal berre fortelje legen det".
☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Då mora hans gjekk ut av rommet på sjukehuset, tok Ryosaku straks av seg pyjamasen sin og byrja å skifta i kleda som var foldne på bordet.
Ryosaku såg deretter nøye på dei to "blomsterdekorasjonane" på eit anna langt bord og såg på klassekameratane sine og førsteårsstudentar som hadde kome til dette rommet på sykehuset berre for han. Han tenkte på det.
(Eg hatar kanskje alle med ein gong. )
Då Ryosaku fall saman på skulen, i det svinnande medvitet, høyrde han ei røyst som sa, "Takada-kun, er du okay?"
Ved første blikk var dei førsteårsstudentane "utilvillege" i løpet av den vanlege pausen, som om dei hadde gløymt eksistensen til Ryosaku, men i hjartet kunne dei i løynd ha vore urolege for han. ... Ryosaku tenkte òg på slike ting.
(Altså, viss eg går på skule... blir alt klart.) Mieko-chan kan òg vera i treningsalen for Tanabata-festivalen...)
Ryosaku kunne ikkje venta på at mora hans skulle koma tilbake til sykehuset, så han skifte raskt klede, gjekk stille ut av sykehuset, glipp gjennom inngangen til sykehuset, og skunda seg til K Grunnleg skule-gymnasiet.
