Kapittel 39
... Miekos hand var varm.
Tanabata-dagen, den dyrebaraste dagen då dei lova ei sterk kjærleik til kvarandre. Akkurat som den dagen.
Den varme kroppstemperaturen og dei varme hjartet som Mieko og Ryosaku hadde for kvarandre blei verande nøyaktig like som på den kjærlege dagen...
... Berre eitt til.
Det er berre ein ting som er annerledes enn før.
Mieko tek ikkje handa frå Ryosaku.
Frå handflaumen hennar kunne Ryosaku ikkje følgja noko "svar av kjærleik" frå Mieko.
"... Mieko-chan!?"
Ryosaku stirrar på Mieko i sjokk.
(Det er forskjellig frå før... kva i all verda skjedde med henne!?)
Ryosaku var forvirra og flykta instinktivt då Mieko skunda ut for å rista han av seg med høgre handa.
Ryosaku traff høgre handa si på den harde betonggrunnen då han fall på ryggen, og følde smerta og det raude blodet som sølte ut frå baksidan av handa hans.
... Medan ho gjer det, løp Mieko rett heim til henne langs skulen utan å sjå at Ryosaku er der.
