Kapittel 3
Ryosaku var ein gut som "gjekk på toalettet mykje".
Eg veit ikkje om det er fordi kroppen hans gjer det dårleg, eller om det er fordi han ikkje har noko vesle problem og ikkje har gått til ein lege. Han var eit barn som pissa mykje.
Sjølv i klassa går han alltid på toalettet minst ein gong. I byrjinga var klasselæraren forvirra og irritert, men til slutt forsto han Ryosaku og sa til klassekameratane sine: "Det er kroppen. Alle burde forstå det".
Så klasselæraren flytta setet til Rjosaku langt bak i klassa, til eit særleg sete rett ved inngangen.
Med dette, når han følde trangen til å urinere, kunne han gå på toalettet stille medan han minimerte avbrotet av klassen.
Sjølv om det var ein setebyte, var det berre setet hans som var fast i den stillinga.
Det var ganske mange som ikkje følde seg komfortable med svaret til klasselæraren.
I klassen viste Ryosaku ein litt annleis måte å tala og handla på, som å seia ting som "Eg veit det allereie!" På den andre sida må det ha vore avsky mot læraren som viste forstand sjølv om klassen ofte blei avbroten av ønsket om å urinere.
Men det var ingen "mobbing" eller "trakassering" mot han.
Han har noko som ein aura som gjer at han ikkje kan gjera det. Det kan ha vore fordi han følte på ein måte at "eg bryr meg ikkje om deg", eller, "gult13".
Då Ryosaku går inn på abacus-skulen i sitt fjerde år, blir orda og gjerningane hans meir framtredande.
Utav ingen spesiell grunn tek han ei sløyndig, suggestiv holdning.
Han visste at ikkje alle ville ta han på alvor, men dei sanne kjenslene han hadde gjøymt dypt i hjartet: "Eg vil verkeleg ha nokon som tar vare på meg", kom kanskje ut i ein forvrengd form.
Dermed blei Ryosaku meir og meir avskild frå dei som var rundt han.
Ingen brydde seg om han lenger, verken gutar eller jenter.
