Kapittel 38
... Ryosaku jagar etter jenta.
Ho snudde seg ikkje om og la ikkje merke til han då han gjekk bortover henne. Ho gjekk berre raskt heimover til han, der ho var på veg til skulen.
"Det finst ikkje noko tvil!"
Ryosaku var overteken og fekk endeleg tak i jenta.
"Mieko-chan!"
Ryosaku skriker.
I hans auge såg det ikkje som noko feil.
... Det finst ikkje nokon måte han kunne ha gjort feil på henne.
Allereie sidan dei gjekk frå kvarandre, har Ryosaku aldri gløymt kjærasten sin.
Ho var den kjære partneren hans som alltid var der for Ryosaku når han var åleine, og dei svor ein gong kjærleiken sin til kvarandre med ein "tanzaku".
Ryosaku såg på Miekos profil... Det hadde endra seg drastisk frå den tida de var gode venner. Det var mørkt. Det var som ein mørk dag. Han la merke til at uttrykket hennar fekk ei trist farge.
☆ ☆ ☆ ☆ ☆
"... Mieko-chan! Når kom du heim? Korleis har du...?"
Ryosaku snakkar til Mieko, som ser på han frå sida, medan han held andletet.
Mieko snudde seg endeleg mot Ryosaku, som stod til venstre for henne.
... Sjølv om ho endeleg kunne møta Ryosaku, blei Miekos uttrykk like dyster som alltid.
Mieko stirra på Ryosaku med triste auge og leppene hennar rørte seg lett.
Ho såg ut til å ha sagt noko til Ryosaku.
"Mieko-chan! Kva sa du akkurat? Sei det ein gong til!"
Men Mieko sa ikkje noko anna.
Ryosaku kunne ikkje vera med på det og greip instinktivt Miekos venstre hand tett.
Ja, det kan eg. Akkurat som dei gjorde før.
