Kapittel 36
Tanabata-dagen nærma seg.
For Ryosaku var det ein lykkelig dag som kunne kalla "toppmøtet" i minnene hans med Mieko... Samstundes for Ryosaku var det enno "ein smertefull og prøvande dag".
Den dagen... Kva for ein sinnstilstand skulle denne "uperfekte" Ryosaku, som endå ikkje har lækt på sårene sine, stå overfor "den dagen"?
For han er det ikkje ein dag der han føler seg sentimental om minnene han hadde med Mieko, men ein dag der han igjen opplever skilnaden mellom glede og fortvilelse... Det er som ein dag fylt med hyggelege "minningar" midt i det store havet av rosar kalla "minningar". Det var ei stressande dag der han måtte forberede seg på den kjedelege tida med angst som stod framfor han, i staden for å la seg njuta av kjedelege stundar...
Samstundes lurer Ryosaku på om Mieko, som er helbredet, kan ta imot henne ubetingeleg, sjølv i denne "u-perfekte" tilstanden... med det "engla-liknande smilet" ho viste meg ein gong... Vil ho tilgje meg for syndene mine? Sjølv om han var tyngd av to usikkerheter, venta han tålmodig på brevet frå Suzuki-læraren.
(... Meister, har Mieko vorte frisk nok? Er ho frisk nok, og ventar på meg? Eg vil vite! Vær så snill og fortel meg... Lærar... )
Mieko når ho var frisk og leika uskyldig med Ryosaku... Mieko som verkeleg elska han då han var åleine... ..og som hadde denne kjærleiken til henne. Brev frå Suzuki som seier at ho er frisk. Ein viktig brev som knyter Ryosaku og Miekos band, som ein gong vart slitne i stykker av eit "monster".
Mange fine og morsomme minner kryssar "wilda" i Ryosaku om og om igjen og forsvinn...
Då Ryosaku nærmar seg portane til skulen, fell han sakte ned framover, ute av stand til å bera spenningen av minner, angst og eit glimt av håp for brevet han har venta på frå Suzuki.
（Hei, kva skjedde?）
(Meister, Takada-kun er i kollaps...!)
(Takada-kun, er du ok?)
(Vent, ikkje rør han... ring etter ein ambulanse med ein gong!!)
Då han vart bevisstløyse, høyrde Ryosaku sirener frå ein ambulanse som kom.
