Kapittel 34
Lyden av regnet treppar på det svakt opplyse biblioteksvinduet.
Dei fyrste klassan, som var berøvde sin vanlege "plass" i den våte skolegården, flytta frå sine kjedelege klasserom til dette biblioteket fylt med bildebøker.
Ryosaku og Miekos favorittbildebok, som dei brukte å lesa om og om igjen, blei òg monopolisert av "den søtaste jenta". Ho spelte med Ryosaku når han vart sint, og medan venene hennar gjekk frå han, vart ho verande hjå Ryosaku til han døydde.
... Det var som om Mieko hadde gjeve den "staven" til den jenta.
Det er rett... "staven" av kjærleiksrelayet som Mieko gav jenta...
Til skilnad frå i fjor, har talet på nye studentar i førsteår auka betydeleg, og på regnlege dagar trengjer dei seg inn i dette romslige, antikke rommet.
Men av ein eller annan grunn ville ingen sitja i hjørnesetet ved vindauga der Ryosaku og Mieko sat side om side... dei to dyre "minnesettene".
Det er som om desse to plassane var "reserverte" for alltid berre for Ryosaku og Mieko...
☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Sittande i eit hjørne i det bråka rommet, såg Ryosaku den nostalgiske figuren til ein gut frå bak.
Det var... Allereie etter "den hendinga" dagen etter skolespelen hadde Ryosaku sett Oyama-barnet fordype seg i lesing.
Sidan "den hendinga", har han vore djupt traumatisert, både mentalt og fysisk i ein tilstand av forfall, og har endeleg overvunne den lange og smertefulle prøva av å nekta å gå på skule. Han var attende på rommet sitt.
Ryosaku innsåg endeleg at Oyama-barnet hadde forsvunne frå biblioteket og hadde vore borte frå skulen i lang tid.
Ryosaku, som var oppteken med Mieko, innsåg at akkurat som han, hadde Oyama kjempet desperat mot seg sjølv til denne dagen.
Ryosaku gjekk stille fram bak Oyama for endå ein gong å uttrykka sin takknemlighet for det han hadde gjort for han i fortida.
