Kapittel 32
Den friske lufta frå tidleg sommar var flyktande, og fottråda frå regntida nærma seg gradvis.
Stadig fleire morgnar vaknar Ryosaku opp til lyden av regnet som slår på bøtter som er att på tinntaket og tråden.
Til Ryosaku høyrde han, sjølv om det ikkje var natt enno, det livlege koret av froskar som kom frå risfeltet bak han.
Ryosaku har alltid elska regnlege dagar.
Fram til før...
Men no... no som Mieko er borte, er det einaste Ryosaku har å vere i det "biblioteket".
På gardet der dei nye førsteårsstudentane har " våren i vår verd " og leker som dei vil, forsvinn " nærverda " til Ryosaku stille, saman med biletet av Mieko.
Ryosaku, som var i ferd med å mista sin plass i verda, søkte endeleg ein "stad for frelse" i det nostalgiske "biblioteket" der han las bilderbøker med Mieko på regnlege dagar.
Etter å ha vore i sjette klasse, hadde Ryosaku ei "søte, flyktig draum" med ei ny fyrste klasse, og var i stand til å finna litt sinnsro, om enn for ei kort tid.
... Men Ryosaku kunne ikkje få ekte "kjærleik" frå dei nye førsteårsstudentane.
Ryosaku, som ikkje har heilt seg heilt av sine emosjonelle sår, vitjar "biblioteket", eit mildt rom som ein gong omgjev Mieko og Ryosaku, og er desperat etter å finna "Miekos lukt" som raskt vert mindre dag for dag. Ein kan seia at det var eit naturleg framskritt.
For han som går glipp av jobben sin på skulen, saman med Mieko...
