Kapittel 30
Ryosaku, som no går i sjette klasse, fekk ein "ny jobb" under lunsjen.
På K Grunnleg skule har sekstklassingar ansvar for å servera lunsjen til dei nye første-klassarane, og skiftar på kvar dag.
Etter at dette "arbeidet" hadde byrja, gjekk Ryosaku inn i dette nostalgiske klasserommet for første gong sidan den dagen då læraren Suzuki fortalde han om Miekos overføring.
Ryosaku var i stand til å koma nær dei nye førsteårsstudentane som venta på at skulen skulle servera lunsjen sin, og sjølv om han ikkje kunne lukta den same "lukta" som Mieko frå desse nye juniørane, fekk han gradvis tilbake den "nostalgiske" kjensla.
Klassekameratane til Ryosaku, som òg har ansvar for å servera måltider, fullfører stilt og roleg kvoten sin, medan Ryosaku ropar til kvar og ein av dei gjennom masken sin.
"Åh, pass på ikkje å spilde bordet ditt".
"Stew, kan eg få litt meir...?"
Og slik her.
Ryosaku blei raskt populær blant dei nye førsteårsstudentane.
Både gutar og jenter har elska Ryosaku og kalla han " Skole lunsjbror ".
Ryosaku sjølv var overraska over denne "gledelege endringa", ettersom han aldri hadde hatt andre barn som var interessert i han, bortsett frå Mieko.
... Til slutt, Ryosaku byrjar å tilbringe pauser med dei.
Drengar og jenter spelte med Ryosaku, og Ryosaku sjølv behandla dei som søte "yngre brør" eller "yngre systrer" og hadde det godt.
Men Ryosaku nådde aldri det punktet der han følde det same nivået av "kjærleik" for dei som han gjorde for Mieko.
Til slutt vart dei lei av å leke med Ryosaku, og gruppa mista ein person, så to, og den siste søte jenta som var att etter kvart forlét Ryosaku.
... Ikkje eit einaste barn følgde Ryosaku til slutten.
Etter skulen merkar Ryosaku at det ikkje finst nye førsteårsstudentar på gårdsplassen.
Som Mieko, som venta på han kvar dag, var det ikkje noko anna barn som alltid venta på han på hagen når han kom heim frå skulen.
Det var ikkje eit einaste barn som kunne ta hennar plass.
Og Ryosaku tenkjer på den nostalgiske Mieko... den kjære Mieko han gjekk heim med, haldne i handa, som om det var først no.
"Mieko-chan, eg undrar korleis du gjer det... Eg undrar om du må kjenne deg betre no".
Ryosaku mumlar i den tomme skolegarden der ingen er i nærheten.
"Mieko-chan, korleis er det med deg...? Eg... Eg er einsam".
... Ei mengd tårer fall på den tørre sanden på skolegarden.
