Kapittel 2
Ryosaku var einebarn.
Han blei oppdratt med mykje kjærleik av foreldra, og var ein veldig fin gut, men han var sjølv eit eksentrisk barn.
Då han var i barnehagen, gav foreldra hans han ei studiebok.
Dyr, fisk, planter, menneskekroppen, jorda og rommet... Serien dekker fagområda vitskap, biologi og miljø, som geografi og japansk historie.
Ryosaku, som har vore kjend med barnebøker og bildebøker sidan han var barn, fall straks for denne bildeboka.
Ein del av grunnen til at han hadde eit sterkt minne frå barndomen var at han såg på desse tinga dag etter dag og med grådighet tok til seg kunnskapen i hovudet sitt.
På grunnskolen, når eit emne som har med slike vitskapar å gjere, blir lagt fram i vitskapskurs eller samfunnsvitskap, vert han stolt og seier, "Meister, eg veit det allereie!"
Så blir dei særs motvillige til å la andre born memorera kunnskapen dei allereie har i klassen.
...er eit uttrykk for egoisme.
Det er ikkje uvanleg at han ikkje hadde nokon medborgarar.
Under pausen låser han seg inne på biblioteket og les i lydløyse medan andre born leikar dodgeball og gjemte-og-søk på skolegarden.
Han hadde òg ein ekstrem "samlingsvanar".
Han samla Ultraman-gøymer og Gacha-gacha leksaker til han hadde alle slags.
Mange born er avhengige av å samla frimerker og modelljernbaner frå dei er små, men i tilfellet med Ryosaku er samlinga utført med ei skremmande besetning.
Finn det noko slikt som "perfektionisme"?
