Kapittel 26
Ryosaku står ut på staden.
Så ser han mot bambu-treet med ei kjærleiksmelding frå Mieko som Mieko skreiv den dagen.
Som Ryosaku la hovudet og fornyet sine kenslar av anger mot Mieko, høyrde han ei røyst bak han.
Miekos klasselærar Suzuki stod der.
Ho vart verande der for å rengje opp i romet. Og ho såg på han... Ryosaku frå vindauga på andre etasje.
"... Takada-kun, lat oss gå tilbake til klassa".
Men Ryosaku ville ikkje forlate salen sjølv om læraren Suzuki oppfordra han til å gjera det.
"Eg skjønar akkurat korleis Takada-kun føler det akkurat no. Det er minner om Minegishi-san her. Kjære minner... "
"Meister... Mieko-chan er no... "
Då Ryosaku byrja å tala, avbrot læraren og stirra på Ryosaku.
Ho visste nøyaktig kva han ville spørje henne om.
"Nei, nei, Ryosaku-kun. Ikkje enno. Lat ho vera i fred. Du skjønar, ikkje sant? Dei emosjonelle sårene til Minegishi-san er ikkje heilt lækte enno".
... Det var tårer i augene til læraren.
Og det er eit ein-rumpeball-selskap.
"Eg skjønar. Eg er sikker på at dei vonde åndene gjekk til åtak på Ryosaku-kun den dagen. "Men, viss Ryosaku-kun og Minegishi-san møtast no, trur eg det vil vera meir smerteleg for dykk to". ...? Så, Ryosaku-kun, eg vil at du skal la henne vera i fred for no. Dette er mitt ønske".
Ryosaku hadde òg tårer i augo.
"Det er ok, Ryosaku-kun. Du kan gråte så mykje du vil. Og de må vente til Minegishi-san heilt sitt emosjonelle sår. Tida... Eg er sikker på at det er berre tida som vil helbrede dette".
Etter å ha sagt det, omfamna læraren Ryosaku sterkt.
Ryosaku brast ut i tårer i brystet til Suzuki, akkurat som han gjorde då han las Miekos siste melding.
