Kapittel 25
Då Ryosaku gjekk inn i treningsstaden, var det første han la auge på dei tallrike stolane med rør som låg i rekkje.
Mange store, blå lappar var spreidde ut på golvet, og over scenen hang det store bannarar for gradueringsseremonien.
"Gradueringsseremonien i 1982"
Ryosaku stirra på orda, og kom tilbake til minner frå det siste året i hovudet sitt.
... Sjølvsagt har eg mange kjære minner med Mieko.
Han såg tomt på folkemengda av born som samla seg rundt, og var overraska over kor forskjellig scenen var frå gymnastiksalen han vanlegvis brukte for fysisk utdanning klassar.
Han hadde sett på "endringane" i lokalet under uteksamineringsseremonien i mange år, men han vart slått av det store gapet mellom landskapet og landskapet frå den minnelege dagen... tann Tanabata-dagen. Ryosaku kunne ikkje anna enn å føle på "den nådelause tidsalderen".
Og den harde kjensla er at Mieko ikkje er her.
☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Repetisjonen går glatt og alle syng skolasongen.
Barn i nedre og mellomste klasser syng høgt og glatt. Men Ryosaku og andre elever i høgare klasse er blyge for å syngja framfor folk og snakkar ikkje høgt.
Musikklæraren vart irritert av atferda deira og ropa på dei.
"Femte og sjette grader, snakk høgare! "Seksjarlar, gradueringsseremonien dykkar er i morgon!"
På oppfordring frå musikklæraren sin byrjar dei motvilleg å syngja.
Så syng alle elevane om og om igjen til alle kan synge.
Medan Ryosaku syng, blir han minna på Mieko igjen.
... Til slutt er repetisjonen over, og borna forlater salen, ein etter ein.
Men Ryosaku blei verande åleine på salen sjølv etter at alle hadde forlate gymnastiksalen, og stirra tomt på gymnastiksalen som hadde endra seg fullstendig.
