Kapittel 20
Etter skulen den dagen, medan Ryosaku gjekk frå vestinngangen til skulen, vart han stoppa av fleire jenter som var vener til Mieko.
Det såg ut som jentene hadde venta på at Ryosaku skulle koma ut av bygningen.
"Takada-san, klasselæraren vår, Suzuki, ringer. Ho ventar på deg her, på ein plass i første klasse".
Då Ryosaku tok på seg skoene sine igjen og gjekk inn i første klasse, vendte lærar Suzuki, som hadde eit mystisk uttrykk på andletet, blikket sitt mot Ryosaku.
"Hey, Takada-kun. Kva skjedde...?"
Brått blei Ryosaku spurt eit spørsmål.
"I dag kom Mieko Minegishi på skulen for fyrste gong på ei veke. Ho delte ut blyanter til alle, ein etter ein. Og ho sa til klassekameratane sine: 'Takk til dykk alle for hjelpa dykkar til no.' "
" Eh!? "
Ryosaku følde med ein gong at forteljinga til Suzuki-læraren var uvanleg.
"Eg trur det var dagen etter skolespelen...ho spydde opp i klasserommet så snart ho kom på skulen den dagen. Så eg sa, "Minegishi-san, viss du ikkje har det bra, gå heim med ein gong". Ho prøvde å gå på skule, men det gjekk ikkje så bra. Så eg bestemte meg for å la henne hvile på kontoret til sykepleiaren og la henne rause før eg kunne ta henne heim. "
Ryosaku høyrde stille på Suzuki Lærarens ord.
Vel, like før semesterferien, vart eg uroleg og gjekk til sykepleiaren for å sjå korleis det gjekk med ho. Så reiste ho seg frå senga, svimje, og gjekk mot austvegen. Då eg skunda meg å henta henne, byrja ho å gråta. Og ho sa: "Kvifor kjem Ryosaku-kun?" og ho høyrde ikkje på meg. Då eg greip henne i armen og prøvde å få henne tilbake, så såg ho på meg med eit forferdeleg auke. Med dei skarpe, raude augo. "
Etter å ha høyrt dette så langt, skjønte Ryosaku kvifor auga hennar var raude den dagen.
Ho var så ivrig etter å møta Ryosaku at ho gjekk til det horisontale barspelutstyret og venta på han med tårer i augo.
Det er ikkje alt.
Akkurat som Ryosaku tvinga ho seg sjølv til å gå på skule til trass for den dårlege helsa si!
Dessutan var ho mykje sjukare enn Ryosaku, til det punktet der ho kasta opp så snart ho gjekk inn i klasserommet.
"Endå så sovna ho i senga etter fridag og før lunsj, men i lunsjfridagen gjekk ho mot austgaten, meir svimjande enn før. Eg kunne ikkje stoppa henne lenger. Då ho kom tilbake til sykepleiaren etter lunsjfridagen, brast ho ut i gråt. Men ho græt på ein annan måte enn før fridag. Det var ein veldig trist måte å gråte på som skar inn i hjarta mitt... "
