Kapittel 15
Det gjekk fleire årstider, og på slutten av vinteren hadde vi ein kunstfestival.
Både Ryosaku og Mieko var raske å spela små roller i stykket i sine klasser, men når dei såg framførslene til andre klasser, glipte dei ut av setene sine, delt etter klasse, og sat sida ved sida, arm i arm, var det tiltalande for første gong i eit godt forhold.
Ryosaku elska Mieko, men i røynda, nokre dagar før kunstfestivalen på skulen, byrja han å ha vonde draumar.
Det er eit mareritt eg ser kvar dag.
Han byrja å vakna og svette mykje om morgonen, og følde seg trøytt i løpet av dagen.
Men han ville ikkje føra Mieko til unødige bekymringar, og følde at han sløste bort tida sin med å bekymra seg for ein så triviell sak, så han gøymde desperat trøytnaden som var verande i kroppen hans. Og han prøvde å vere lurt, som han alltid hadde vore.
Den marerittaren... Merkeleg nok, i hans tilfelle, sjølv om han hadde vore torturert av det, kunne han ikkje huske noko om det når han vakna opp.
Innhaldet i seg sjølv synest å vera kort, men det endrar seg gjennom heile natta, og angriper Ryosaku som ein "uendeleg sløyfe".
Ryosaku følde intuitivt at marerittane var ei viktig melding for han, eller rettare ein "varsel" som han måtte vera klar over.
Men han kan ikkje huske poenget.
Det same kan seia seg for oss... Til og med Ryosaku, hovudkarakteren, kan ikkje gjera noko om han ikkje forstår innhaldet i draumen sin. Det finst ingen måte å vere tilfreds med den koma "endringa" på.
På denne måten, sjølv om han følde ei ubeskriveleg angst og eit ufatteleg, krypande "nokke", skjulte han desperat den forverrande fysiske tilstanden sin kvar dag og verna kjærleiken sin til Mieko gjennom halsstarrigheit og mot.
☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Sjølv om det, var det merkelege at Ryosaku hadde hatt ein slik dårleg helse i lang tid, men foreldra hans la ikkje merke til det.
Mor hans la maten på bordet, men ho sa ikkje eit ord til Ryosaku. Og det gjer far hans òg.
Sjølv om Ryosaku ikkje hadde råd til mat, var foreldra hans ikkje urolege for han og snakka ikkje ein gong med han. Og dei spiste, dei åt som om ingenting hadde endra seg.
Foreldra hans var ikkje klar over at han hadde denne anomalien, og gjorde ikkje noko for å hindra Ryosaku i å gå på skule.
Uansett kor hardt han prøvde å skjule det, kunne han ikkje ha gjort det på eit nivå der dei ikkje ville merka det.
Men sjølv om Ryosaku sjølv følde krafta til "noe" som arbeidde skumeleg, kunne han ikkje ha råd til å bekymra seg for dei unormale atferda til foreldra sine.
Mieko flaug i sinnet hans.
Det handlar berre om ho.
