Kapittel 90
Det første Ryosaku og gruppa hans såg då dei steig ut av toget i morgontomma var ei gruppe seljarar som selde tørka fisk, tørka blekksprut, frukt og grønnsaker.
På den tida, på plattformane innanfor Sapporo-stasjonen, sette desse seljarane opp små bodar her og der, eller gjekk rundt og ropa på kundane medan dei selde fisken og andre matvarer dei hadde kjøpt... Viss eg ser tilbake på det frå eit Reiwa-perspektiv, var det ein scene som var full av nostalgi.
Som Ryosaku stirra tomt på seljaren med eit søvnlaust sinn, kom han i hug at han hadde sett ein liknande scene i ein TV-reklame då han gjekk på K Elementary School med Mieko.
(Denne scenen veker på ein måte mange minner.) Den reklamen... Dei viser den ikkje lenger. Eg vil gjerne sjå det igjen...
Her hadde gruppa frokost.
Sidan det var enno tidleg om morgonen og restauranter ikkje hadde opna enno, kjøpte læraren som var med oss "ekiben" (bokslagre lunsjer) for alle på stasjonen, og kvar av dei åt frokosten sin ved å sitja på ein benk inne på stasjonen.
Ekiben, som ein kunne kalla ein "sjømatbento", blei laga med ein overflod av lokale sjømat og var noko av ein "spesialitet" som var sikker på å vera til behag for smakene til reisande... Men for Ryosaku, som avskydde sjømat, var det berre ein ubehageleg mat som han aldri ville eta om han ikkje var særs svolten.
Men han hadde ikkje fått nok søvn, og det gjorde at han ikkje klarde å halde ut i den vanskelege jobben han hadde fått til. Sjølv om han heldt på nesen og rulla augo på den fiskakreande lukta av sjømat i lunsjboksene sine, klarte han på ein eller annan måte å skopa alt ned og få det inn i magen.
