Kapittel 89
Det er snart over ein månad sidan dei to vart samla og lova at dei endå ein gong ville vera i stand til å elske kvarandre.
På Ryosakus alma mater, Landbrukshøgskole, er dei førsteårsstudentane i ferd med å reisa til Hokkaido for å trene i landbruk.
Kvar år må alle førsteårsstudentar på denne skulen delta i dette "Hokkaido Agricultural Training"-programmet, som varer i om lag to veker.
Kvar student blei tildelt ein gård av skulen sin som ein "landbrukspraktikant", der dei levde og åt på gården og hjelpte med arbeid på gården. Det var systemet.
Hokkaido er langt borte, eit stort land i nord, frå T-prefekturet der Ryosaku bur.
Denne "treningsreisa" innebar ikkje flyreise, men i staden ein lang, lang togreise til staden på Tohoku Shinkansen og lokale tog.
Sidan skulen er ein prefekturskulle finansiert med skattar, var det strenge kutt i reisekostnadene... ikkje eingong sovekar var tilgjengelege.
I september 1989 køyrde eit nattekspresstog kalla "Hamanasu" frå Aomori-stasjonen til Sapporo-stasjonen gjennom Seikan-tunnelen.
Etter at "Seikan Ferry" blei avvikla, brukte denne fartsvogna som erstatning for sovvognar, og var eit verdifullt transportmiddel mellom Honshu og Hokkaido til 2016.
Då Ryosaku og gruppa hans byrja å gå gjennom Seikan-tunnelen, var det seint på natta, og lysene i passasjervogna dei var i skifte til det oransje lyset i "nattskjelydene"... så Ryosaku og dei andre passasjerane bestemte seg for å ta ei lur.
Dette var ikkje ein såkalla "sleep car", men heller ein vanlig personbil som blei brukt som ein erstatning for ein sovekar om natta, så det var andre vanlige passasjerar i bilen òg, og sidan studenten sat bak Ryosaku, kunne han ikkje leggja stolen til seg for å sovna, og han kunne heller ikkje strekkja beina sine...han var tvinga til å ta ein lur medan han sat i ein sitjande stilling på eit lite rom, noko som var ein ekstremt ubelegeleg og ukomfortabel situasjon.
I tillegg, fordi nattalampa var på, var det studentar her og der i bilen, som mumla til seg sjølve og nekta å sova, og for Ryosaku, som vanlegvis sov i eit stille miljø der han ikkje kunne høyra nokon snakke, var denne natta på nattoget... eit smerteleg og ubehageleg minne, for han kunne ikkje sova i det heile.
Sidan dei ikkje hadde sovne nok, og hadde vondt i skuldre og rygg på grunn av å ha vore i ein unaturleg stilling så lenge, sette Ryosaku og gruppa hans foten på Sapporo-stasjonen, porten til praktikplassen sin.
